Είναι άραγε η 21η ή έχουμε χάσει το μέτρημα; Και αναρωτιέμαι, έχει άραγε καμία σημασία;
Καθόλου, απαντώ στον εαυτό μου.
Ναι, σήμερα πια μπορώ να το κάνω και να το πω και να το νιώσω.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν ήταν έτσι από την αρχή. Η αρχή που περιλάμβανε αισθήματα φόβου` φόβο για την επιβίωσή μας για το τι επιφυλάσσει το αύριο.
Αισθήματα πανικού, απομόνωσης και αποξένωσης από τους αγαπημένους μας.
Αισθήματα ανασφάλειας σε επίπεδο προσωπικό, κοινωνικό και επαγγελματικό` τι γίνεται τώρα που δεν θα ξυπνήσουμε το πρωί ακολουθώντας τη συνηθισμένη εδώ και χρόνια παγιωμένη καθημερινότητά μας.
Όλα συναισθήματα βαθιά, αρχέγονα, γνήσια αποτυπωμένα στα μύχια της ψυχής μας.
Λίγο ή πολύ, έντονα ή μη, τα νιώσαμε όλα (και ίσως είναι στιγμές που ακόμα τα νιώθουμε και θα τα νιώθουμε – δεν θα πω ψέματα).
Περάσαμε από αυτό το περίπλοκο και επώδυνο συχνά, φάσμα όλων αυτών των συναισθημάτων. Παρασύρθηκαν λοιπόν, ξεσηκώθηκαν και ήρθαν στην επιφάνεια βιώματα, εικόνες, αναμνήσεις της προσωπικής ιστορίας του καθενός μας.
Και να πού ερχόμαστε. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο μας τον εαυτό! ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!
Είναι η πρώτη φορά που έστω και εξαναγκαστικά κάνουμε μία παύση` παύση από τα καθημερινά τα διαδικαστικά και στρεφόμαστε προς τα ΜΕΣΑ.
Μέσα στον βαθύτερο και ανομολόγητο εαυτό μας, μέσα στην οικογένειά μας. Τι θα ανακαλύψει ο καθένας μας και πώς θα το διαχειριστεί; Ω, είναι τόσο μοναδικό όσο μοναδικός είναι ο καθένας από εμάς.
Δεν είναι εύκολο, αξίζει όμως μία βαθύτερη ματιά μέσα μας αλλά κυρίως γύρω μας` στα πιο αγαπημένα και σημαντικά πρόσωπα της ζωής μας: τα παιδιά μας και τους/τις συζύγους μας.
Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόσος χρόνος να τους κοιτάξεις και να τους δεις. Να τους νιώσεις, να αφουγκραστείς ανάγκες, επιθυμίες, φόβους και το πιο μαγικό; Να έχεις χρόνο να είσαι απερίσπαστος ΕΚΕΙ.
Να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις, να κλείσεις βαθιά μέσα σου τη μυρωδιά τους, να ταΐσεις το κορμί αλλά ταυτόχρονα και την ψυχή που επιστρέφει σε πρωταρχικά στάδια και αποζητά στοργή όπως το βρέφος τη μαμά.
Αυτές οι σκέψεις, αυτή η βαθιά συναίσθηση πια όλων αυτών, με βοηθούν να νιώσω ήρεμη, τυχερή κι ευτυχισμένη που έχουμε υγεία και μπορούμε να είμαστε κοντά, μαζί σε όλο αυτό.
Discussion about this post