Αντίθετα από ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε, η ασφάλεια και όχι η… καψούρα μάς οδηγεί στο να επιλέξουμε το ταίρι μας. Κι αυτό δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση, αλλά συνέβαινε ανέκαθεν, λένε οι ειδικοί.
Μπορεί, λοιπόν, να «βγάζουμε τα μάτια μας» ζώντας στιγμές πάθους με άτομα που έχουμε ερωτευθεί, αδιαφορώντας για την ηλικία, το πορτοφόλι τους και τις συνήθειές τους, αλλά όταν πρόκειται για γάμο και συγκατοίκηση, ο κλήρος πέφτει σε όποιον μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια.Έρευνα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου σε 5.000 ζευγάρια, τη χρονική περίοδο 2011-2016, ηλικίας από 25 έως 65 ετών, αντιπροσωπευτικού κοινωνικού δείγματος, έδειξε του λόγου το αληθές.
Σύμφωνα με τον Έλληνα ειδικό, το σεξ αρχικά, ο έρωτας αργότερα στα χρόνια του πολιτισμού και η κοινωνική οργάνωση ήταν οι τρεις πυλώνες επιβίωσης, με βάση την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου και όχι τη μυθολογική αλήθεια της θεϊκής φύσης του ανθρώπου.
Ο ανταγωνισμός των ιδίων φύλων, άνδρες με άνδρες και γυναίκες με γυναίκες, για την προσέγγιση του άλλου φύλου, είναι ο ένας βασικός μηχανισμός επιβίωσης, ενώ ο δεύτερος, σημαντικός για την εξέλιξη, είναι με ποιους συντρόφους θα ταιριάξουμε για συντροφιά και αναπαραγωγή.
Στον πρώτο μηχανισμό, που είναι πιο πρωτόγονος, τα ένστικτα είναι κυρίαρχα. Δείτε τα αρσενικά ζώα, αλλά και ανθρώπους, πόσο εχθρικά είναι στη μάχη για την κυριαρχία.
Θυμός, καβγάδες αλλά και φόνοι παλιότερα ήταν οι τρόποι επιβολής του ισχυρότερου απέναντι στον ασθενέστερο. Οι μονομαχίες των ιπποτών, οι μαγκιές στον δρόμο σήμερα, η βία γενικά για την κυριάρχηση, που μεταφράζεται από την απλή αψιμαχία δύο ανδρών σε ένα μπαρ, μέχρι τη θεωρία του ζωτικού χώρου των εθνών κρατών… Πόλεμοι, εχθρότητες, εξοπλισμοί, θυσίες στον βωμό της κυριαρχίας είτε του ατομικού είτε του συλλογικού φάσματος, για επιβίωση πάντα, ενάντια σε έναν διαφορετικό αλλά πάντα εχθρικό κόσμο.
Ο δεύτερος μηχανισμός επιβίωσης ήταν η επιλογή του συντρόφου για αναπαραγωγή, άρα και επιβίωση της ομάδας. Σε αυτόν τον δεύτερο μηχανισμό η στρατηγική, άρα η κοινωνική δεξιότητα και ευφυΐα, ήταν πιο χρήσιμα όπλα.
Το άρρεν αλλά και το θήλυ δεν ονομάζουν την επιθυμία τους με το όνομά της, αλλά με διφορούμενες κουβέντες και υπονοούμενα, όπως πάμε για καφέ ή ποτό, που συνήθως υπονοεί και σεξουαλική επιθυμία, η οποία ωστόσο δεν ονομάζεται.
Το τέλος του ρομαντισμού
Η κοινωνική εμπειρία δείχνει πως οι άνθρωποι, ενώ γνωρίζουν, εξακολουθούν να ξαφνιάζονται και να σχολιάζουν γιατί οι μεγάλοι άνδρες προτιμούν νέες γυναίκες, αλλά και το ανάποδο, οι μικροί άνδρες πιο ώριμες γυναίκες.
Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση «it is the economy stupid» («είναι η οικονομία και η επιβίωση ανόητε») θα μπορούσε περιφραστικά να εξηγηθεί γιατί υπάρχει αυτή η ανάρμοστη, λογικά, επιλογή αταίριαστων ηλικιακά και βιολογικά ανθρώπων.
«Η επιλογή επιβίωσης και ασφαλούς συντρόφου ήταν πάντα ένστικτο θηλυκό, άρα κυρίαρχο, που εμείς, όμως, μεταφράζαμε λάθος, λόγω της ανδρικής κυριαρχίας σε κοινωνικό αλλά όχι βιολογικό επίπεδο. Δηλαδή, η γυναίκα επέλεγε εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια τον ασφαλή σύντροφο και πατέρα των παιδιών της και όχι ο άνδρας, όπως περιγράφεται στα στερεότυπα των σχέσεων σήμερα, όπου ο άνδρας φαίνεται να έχει την επιλογή, ενώ στην ουσία έχει, ήδη, επιλεγεί από το θήλυ. Επομένως, η φαινομενικά ανάρμοστη επιλογή μεγάλου ανδρός και μικρής γυναίκας δεν είναι μια πρόσφατη ιστορία, αλλά πολύ παλιά, που έχει περάσει στα γονίδιά μας» εξηγεί ο κ. Κωνσταντινίδης.
Η διαφορά ηλικίας
Οι ανθρωπολογικές μελέτες αλλά και οι μύθοι, όπως και η ιστορία, επιβεβαιώνουν πως ο άνδρας, ωριμάζοντας, γινόταν πιο ασφαλής σύντροφος για μια νέα γυναίκα.
Αυτό σήμερα επιβεβαιώνεται, διότι στο οικονομικό σύστημα οι μεγάλοι άνδρες σε ηλικία εξασφαλίζουν ένα πιο σταθερό εισόδημα και μια ασφάλεια επιβίωσης, που μοιάζει να είναι επιλογή των νέων γυναικών, για μια ζωή χωρίς προβλήματα.
«Ο κανόνας είναι, άρα, αυτό που φαίνεται σήμερα αταίριαστο, στην κοινωνία αποδεκτό, μεν, αλλά με πολλές αρνητικές εκφάνσεις. Ο γέρος που αγόρασε τη φρεσκάδα δεν είναι παρά μια αρχαία συνήθεια που γονιδιακά επιβίωσε και όχι μόνο» λέει ο πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου.
Σε μια πρόσφατη μελέτη 37 εθνών με 10.000 ερωτηθέντες επιβεβαιώνεται πως η κυρίαρχη επιλογή των νέων γυναικών είναι πάντα ο μεγαλύτερος άνδρας και όχι ο συνομήλικός της.
Άνδρες που ρωτήθηκαν για τη διαφορά ηλικίας που θα ήθελαν να έχουν με τις συντρόφους τους, στη μεγάλη πλειονότητα απάντησαν ότι ήθελαν γυναίκες 10 χρόνια μικρότερες, ενώ θα ανέχονταν γυναίκα μεγαλύτερή τους κατά τέσσερα χρόνια.
«Συμπερασματικά, αυτό που φαίνεται ως άδικο ή ως πολιτικά μη ορθό για τον κουτσομπόλη Homo Sapiens, η μεγάλη διαφορά ηλικίας στα ζευγάρια, είναι φυσική επιλογή επιβίωσης και όχι ένα βίτσιο ή ένα καπρίτσιο της άπληστης φύσης μας» καταλήγει ο δρ Κωνσταντινίδης.
Discussion about this post