Στην εποχή μας τα παιδιά,λόγω και της εργασίας των γονιών τους, μπαίνουν από πολύ νωρίς στην διαδικασία και τα πλαίσια των σχολικών αιθουσών και από πολύ νωρίς αρχίζει η κοινωνικοποιητική τους διαδικασία.
Από την προσχολική αγωγή και το νηπιαγωγείο ακόμη,τα σύγχρονα παιδιά μαθαίνουν να συνυπάρχουν και να συμβιώνουν με άλλα παιδιά πράγμα που είναι ιδιαιτέρως βοηθητικό αλλά και δυναμικά εξελικτικό στην δημιουργία της προσωπικότητάς τους. Παρόλα αυτά οι μεταβάσεις τους από πλαίσιο σε πλαίσιο είναι ένας παράγοντας που
μπορεί να διαταράξει την κανονικότητα τους και να γεννήσει δυσκολίες, όπως ανασφάλειες για το τι θα συναντήσουν και τι θα είναι αυτό το καινούργιο που θα συναντήσουν.
Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι οι διαδικασίες και η ενθάρρυνση της προοπτικής του εύ-προσαρμόζεσθαι σε νέα πλαίσια είναι μια κατάκτηση η οποία θα αποδειχθεί καίρια και σημαντική για όλη την ζωή του παιδιού! Γι’ αυτό και είναι καλό στις πρώτες αυτές απόπειρες να είμαστε ιδιαιτέρως ενθαρρυντικοί και βοηθητικοί για να κατακτηθεί και να παγιωθεί μια τέτοια ικανότητα.
Και κάνω αυτή την επισήμανση γιατί από την εμπειρία μου την επαγγελματική αλλά κυρίως την κοινωνική, έχω καταλάβει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα και την πιο αγχωμένη και αγωνιώδη συμπεριφορά την έχουν οι ίδιοι οι γονείς. Αυτοί είναι που τις περισσότερες των περιπτώσεων μεταφέρουν αυτό το άγχος τους στα παιδιά τους, με αποτέλεσμα αυτά να αποκτούν ένα είδος αποστροφής και φοβίας για την επαφή τους και την ύπαρξή τους στο σχολικό περιβάλλον.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος και πιο κατανοητός η υπερπροστατευτικότητα που δείχνουν προς τα παιδιά τους θέλοντας να ελέγχουν κάθε κίνηση(απειλούμενοι και ανήσυχοι από τα τρομοκρατικά δελτία ειδήσεων ) και δραστηριότητα του παιδιού είναι από μόνη της μια συμπεριφορά που ακρωτηριάζει την πηγαία όρεξη του παιδιού να ανακαλύψει τον κόσμο του. Σε αυτήν την προσπάθειά τους να αποτρέψουν τα παιδιά από κάθε πιθανό και απίθανο κίνδυνο, ουσιαστικά και άθελα τους τα δένουν (τα παιδιά τους) σε μια αλυσίδα εξάρτησης από την οποία δύσκολα αργότερα θα καταφέρουν να αποχωριστούν και να γίνουν οι ίδιοι υπεύθυνοι για τον εαυτό τους και την υπεράσπιση του, οπού και όταν χρειαστεί!
Αντί να είμαστε κοντά τους και από πίσω τους σε κάθε τους βήμα καλύτερα να τα προετοιμάσουμε αρκούντως και κατά τέτοιο τρόπο,έτσι ώστε να προστατεύουν τα ίδια τον εαυτό τους σε κάθε πιθανό κίνδυνο ή δύσκολη κατάσταση.
Άν αφήσουμε τα παιδιά ανεπηρέαστα να αγαπούν ότι τους προσελκύει περισσότερο το ενδιαφέρον από τα μαθήματα τους και δείξουμε σεβασμό στις προτιμήσεις και τις τάσεις τους, πιστέψτε με όχι μόνο θα εκπλαγούμε από τις συμπεριφορές τους αλλά και θα μείνουμε άφωνοι από τις ώριμες συμπεριφορές που θα επιδείξουν.
Κάθε παιδί θέλει τον τρόπο του και η έννοια μας πρέπει να είναι η ανίχνευση των στοιχείων εκείνων που εξάπτουν την δημιουργικότητά τους και που θα εφάπτονται με τον τρόπο δράσης τους και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Πέρα λοιπόν από τις συμβουλές για την τήρηση των ωραρίων,την επιμέλεια των πραγμάτων για το σχολείο,που θα πρέπει να γίνονται από κοινού ή και με δική τους πρωτοβουλία, να οργανώσουν ότι χρειάζονται έτσι ώστε να είναι επαρκή και συνεπή στις απαιτήσεις των μαθημάτων. Εκεί όμως που πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη έμφαση είναι στην κοινωνικοποιητική τους ωρίμανση και στη διαδικασία κατά την οποία μυούνται μπαίνοντας και διανύοντας τα σχολικά τους χρόνια!
Κάπου εκεί ας τους θυμίσουμε και τις δικές μας ανεξίτηλες θύμησες από τα μαθητικά μας χρόνια που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουμε! Και κάτι ακόμη, ότι μερικοί από εμάς τους καλύτερους μας φίλους, τα δεύτερα αδέρφια μας στο σχολείο τα πρωτοσυναντήσαμε! Είναι παιδιά που γνωρίσαμε κατά τα σχολικά μας χρόνια και ακόμα έχουμε πολύ καλές σχέσεις!
Έτσι με γερό θεμέλιο τις αξίες και τα ιδανικά που σαν γονείς φροντίσαμε να τα θωρακίσουμε, στο σχολείο, χρονιά με την χρονιά, θα βρουν τον ιδανικό χώρο για την ενσάρκωση όλων αυτών που θα καταλήξει προοδευτικά στην δόμηση ενός υγιώς σκεπτόμενου και ώριμα ενεργούντος ισορροπημένου ενήλικα.Σημειώνω εδώ ότι οι απόψεις των γονέων πρέπει να είναι κοινές κι όχι το παιδί να λαμβάνει διπλά και εκ διαμέτρου διαφορετικά μηνύματα! Η ενθάρρυνση και η ανατροφοδότηση που θα του παρέχουμε με κάθε ευκαιρία και με την ευκαιρία κάθε γεγονότος που συνέβει κατά την διάρκεια των σχολικών ωρών θα του ανοίξει τεράστιους ορίζοντες και θα κάνει το σχολείο τον αγαπημένο του χώρο.
Εκεί θα παίξει, θα γνωρίσει άλλα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, θα πάθει, θα μάθει, θα πέσει, θα σηκωθεί και θα ανταπεξέλθει σε όλες τις ηλικιακές του προκλήσεις,πέρα και μακριά από την προστασία του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Φυσικά δεν πρέπει επ ουδενί να απαξιώνουμε κάποιο πιθανό άγχος του παιδιού και ούτε να
το υποτιμούμε σαν γεγονός, ειδικά μπροστά σε άλλα παιδιά της ηλικίας του, αλλά με συγκεκριμένες κινήσεις να το φέρουμε προπαρασκευαστικά πιο κοντά, σε αυτό που του το δημιουργεί (το άγχος)!
Έτσι η επίσκεψη στον χώρο του σχολείου πριν αρχίσει η σχολική χρονιά,η γνωριμία με τους δασκάλους και τους καθηγητές του,ακόμη και η φιλία με παιδιά της γειτονιάς που θα είναι αυριανοί συμμαθητές του δρουν βοηθητικά και αγχολυτικά προς την παιδική ψυχούλα! Τα παιδιά έχουν έμφυτη την ικανότητα να προσαρμόζονται σε νέα περιβάλλοντα, αρκεί να τα διευκολύνουμε με κάποιους βοηθητικούς και ενισχυτικούς γι ́αυτά τρόπους.
Κεφαλαιοποιούμε και γενικοποιούμε τα πολύτιμα πράγματα που μαθαίνει στο σχολείο δίνοντας του λαβές για περαιτέρω σκέψεις και συγκεκριμένες συμπεριφορές τις συνδυάζουμε με τις ταυτόσημες αξίες, που εκπροσωπούνται στην καθημερινότητά μας.
Έτσι η συνεργασία,ο αλτρουισμός,ο σεβασμός στο άλλο φύλο,στην διαφορετικότητα,η πολυπολιτισμικότητα, η αξία της φιλίας,η αποφυγή της αδικίας και η υπεράσπιση του αδύνατου χωρίς κακόβουλα σχόλια και μακριά από βίαιες συμπεριφορές θα πρέπει να ενθαρρύνονται στο σπίτι με σχετικά παραδείγματα και κυρίως με πράξεις στην ζωή!
Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά δύναται να μαθαίνουν βιωματικά για την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη, την διαφορετικότητα, το φιλότιμο,τον σεβασμό,την οριοθέτηση.
Είναι γνωστό ότι τα παιδιά μεταφέρουν στο σχολείο αυτά που ακούνε στο σπίτι και στο σπίτι ανακοινώνουν αυτά που τους συνέβησαν και άκουσαν στο σχολείο!
Η αλληλοενημέρωση και αλληλοσυμπλήρωση χωρίς εκ διαμέτρου αντιθετικές προσεγγίσεις και η εύρυθμη συνεργασία μεταξύ σχολικού και οικογενειακού περιβάλλοντος διαμορφώνουν στο ακέραιο τον χαρακτήρα και την αυτοεκτίμηση του παιδιού. Δάσκαλοι, οικογένεια και γονείς οφείλουν να βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία και διαρκή, επαρκή συνεννόηση! Εξάλλου το σχολείο έχει συστατικά από μια μικρή κοινωνία που καθρεφτίζει πολλών ειδών συμπεριφορές που θα συναντήσουν σαν αυριανοί ενήλικες.
Η παιδική ηλικία είναι ούτως ή άλλως μια ευκολομετάβλητη ηλικία! Έχουμε την ευκαιρία να πλάσουμε και να διαπλάσουμε εξαιρετικούς χαρακτήρες και υπέροχους ανθρώπους.
Το αληθινό κι όχι διαδικαστικό καθημερινό ενδιαφέρον για το τι έμαθαν ή τι συνάντησαν σήμερα τα παιδιά μας στο σχολείο είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία, έτσι ώστε να διευκολύνουμε την όσμωση του παιδιού με την κοινωνία άλλα και εμείς σαν γονείς να πληροφορηθούμε για τα ζητούμενα και τις αγωνίες της νέας γενιάς και να μην
κατηγορηθούμε,όπως εμείς κάναμε στους γονείς μας, για το χάσμα των γενεών και την απουσία κατανόησής του!
Σαν προστατευόμενο περιβάλλον που είναι το σχολείο,μπορεί να γίνει και αυτό θαρρώ πως είναι και ο κυριότερος σκοπός του μια εμπειρία που θα δυναμώσει τους μικρούς μας φίλους δίνοντάς τους εφόδια,να τους εισάγει με αγάπη στις συνεργατικές συμπεριφορές και να τους εμφυσήσει τρυφερά μέσω των δασκάλων τους την νοοτροπία ότι πάνω απ όλα και κυριότερο όλων είναι να είμαστε καλοί άνθρωποι και όχι μόνο καλοί μαθητές! Σαν ένα εργαστήρι για την ζωή που θα χαλυβδώθουν οι αξίες και θα αποκτηθούν τα απαραίτητα αντισώματα!
Να θυμόμαστε πάντα ότι “παιδεία είναι αυτό που μένει,όταν όλα όσα μάθαμε στα σχολικά μας μαθήματα έχουν ξεχαστεί…” Είναι δηλαδή η ουσία και το ζητούμενο της διαπαιδαγώγησης!
ΜΑΝΘΟΣ ΜΥΡΙΟΥΝΗΣ
Ψυχολόγος/Ψυχοθεραπευτής
Ειδικός Ψυχικής Υγείας
ΙΩΑΝΝΙΝΑ
Discussion about this post