Αναστασία Καρακατσάνη: Ποια είναι η όμορφη πρωταθλήτρια του Εθνικού Αλεξανδρούπολης;
Είναι 25 ετών, κατάγεται από τον Βόλο και είναι αθλήτρια στίβου μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων αν και ξεκίνησε από τη ρυθμική γυμναστική. Το 2013 κατέλαβε την 3η παίρνωντας το χάλκινο μετάλλιο στους Πανευρωπαϊκούς Νέων στα 10.000μ. Έχει τελειώσει διατροφολογία και θέλει να ασχοληθεί με την παιδική παχυσαρκία και τον διαβήτη. Σκέφτεται να ασχοληθεί και με την προπονητική και ήδη έχει πολλές προτάσεις. Στον ελεύθερο της χρόνο λατρεύει να πηγαίνει σινεμά, αλλά δεν μπορεί καθόλου τις ταινίες θρίλερ.
Αυτή είναι η Αναστασία Καρακατσάνη που εδώ και λίγους μήνες φοράει τη φανέλα του Εθνικού Αλεξανδρούπολης και στις παρακάτω γραμμές θα διαβάσετε μία μεγάλη αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα ΕβροSport.
Τι λέει για τον Μαραθώνιο που είναι η διοργάνωση της καθώς έχει κατακτήσει την πρωτιά 5 σερί φορές. Ποιος είναι ο μεγάλος της στόχος που δεν έχει επιτευχεί ακόμα. Τι λέει για τους γονείς της που ήταν και αυτοί πρωταθλητές στον στίβο. Πόσο σημαντικοί είναι γι’ αυτήν οι χορηγοί της και οι άνθρωποι που τη στηρίζουν. Τι λέει για τον Εθνικό. Αυτά και άλλα πολλά παρακάτω…
Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα. Run Greece Ηρακλείου. Η τελευταία μεγάλη διοργάνωση στην οποία έλαβες μέρος. Πώς την βίωσες;
Αγώνες σαν και αυτόν τους χαίρομαι ιδιαίτερα καθώς είναι αγώνες – γιορτές, είναι εκδηλώσεις και προσφέρουμε στο “Χαμόγελο του Παιδιού” κάποιο ποσό. Οπότε δεν μπορούμε να τον εντάξουμε στους αγώνες πρωταθλητισμού αλλά σε αυτούς που γίνονται για καλό σκοπό. Είσαι απελευθερωμένος ως αθλητής, τρέχεις για να το χαρείς και είναι όλη αυτή η γιορτή που γίνεται, το πριν και το μετά. Αν μάλιστα το αποτέλεσμα είναι καλό όπως ήταν στο Ηράκλειο το χαίρεσαι διπλά.
Έχει γίνει θεσμός το Run Greece;
Ναι έχει γίνει. Πριν ακόμα μπω στην οικογένεια της WIND που είναι ο μεγάλος υποστηρικτής της διοργάνωσης, μου άρεσαν πάρα πολύ αυτοί οι αγώνες γιατί υπήρχε κάτι ιδιαίτερο σε αυτούς. Είναι αγώνες για τα παιδιά και έχω παρατηρήσει τις μονάδες οι οποίες ενισχύονται από το “Χαμόγελο του Παιδιού” και λέω πως εφόσον το προκαλούμε εμείς ουσιαστικά είναι κάτι πολύ όμορφο.
Το Run Greece έχει καταφέρει επίσης να βγάλει τον κόσμο από τα σπίτια του. Πόσο σημαντικό είναι αυτό;
Πιστεύω ότι το Run Greece ήταν και η αρχή για να ξεκινήσουν όλοι αγώνες δρόμου και στο να ξεκινήσουν να τρέχουν, να αρχίσουν κάποια run clubs στα καταστήματα και γενικά όλος ο κόσμος να βγει από το σπίτι του καθώς είναι κάτι που δεν έχει έξοδα. Χρειάζεσαι μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια που θα σου κρατήσει για αρκετό καιρό και μπορείς να βγεις να τρέξεις, να ξεχάσεις για λίγο τα προβλήματα σου και παράλληλα να κάνεις καλό και στην υγεία σου.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το στίβο και σε ποια ηλικία;
Ξεκίνησα 13 χρονών μετά από 8 χρόνια ρυθμικής γυμναστικής. Ήταν στα πλάνα του μπαμπά και της μαμάς καθώς ήταν πρωταθλητές στον στίβο και δεν θα με αφήνανε να μην πάω εκεί, αλλά μου άρεσε κιόλας, δεν ήταν δηλαδή κάτι που το έκανα με το ζόρι. Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και επιτυχίες, βασικά γρήγορα όχι σιγά σιγά (γέλια) και έτσι και γω άρχισα να πορώνομαι περισσότερο και να ανεβαίνω χιλιόμετρα γιατί έβλεπα ότι ήμουνα καλύτερη στους αγώνες μεγαλύτερων αποστάσεων. Έτσι άρχισα να το αγαπάω περισσότερο και να γίνεται πιο επαγγελματικό και όχι τόσο σαν χόμπι.
Πώς ήταν η μετάβαση από τη ρυθμική στον στίβο;
Ένα διάστημα και για περίπου 6 μήνες έκανα και τα δύο ταυτόχρονα. Κάθε μέρα έκανα περίπου 5 ώρες προπόνηση συνεχόμενα, χωρίς να έχω πει στη δασκάλα της ρυθμικής ότι πάω στίβο και στη δασκάλα του στίβου ότι πάω ρυθμική! Ήταν πολύ δύσκολο μπορώ να πω γιατί ήθελα και τα δύο, ήθελα να δω τι μου ταίριαζε περισσότερο, αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω κανένα από τα δύο γιατί τα αγαπούσα εξίσου και τα δύο.
Οι γονείς σου παρ’ όλο που όπως μου είπες ήθελαν να πας στον στίβο δεν σε πίεσαν και σου άφησαν το ελεύθερο να κάνεις αυτό που ήθελες έτσι;
Δεν επέμεναν αλλά είδαν ότι ο στίβος ήταν κάτι που μου ταίριαζε και επίσης του θεωρούσαν πιο αξιοκρατικό άθλημα από τη ρυθμική. Βλέπουμε πολλές φορές ότι όταν εξαρτάσαι από βαθμολογίες ανθρώπων τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο δίκαια, ενώ όταν κριτής είναι το χρονόμετρο δεν υπάρχει κανένας τρόπος να γίνει αδικία.
Τι είναι για σένα ο στίβος;
Δεν το έχω προσδιορίσει ακόμα, αλλά μπορώ να πω ότι μέσα από τον στίβο έχω γίνει πιο σκληρή στην καθημερινότητα μου. Μπορώ να αντέξω κάποια πράγματα περισσότερο, μπορώ να είμαι πιο ήρεμη ή έστω πιο συγκροτημένη στην καθημερινότητα μου. Έχω μάθει να μην εκδηλώνομαι τόσο εύκολα και τόσο έντονα τόσο στη νίκη όσο και στην ήττα. Επίσης, έχω μάθει να σέβομαι τους αντιπάλους μου και αυτό όλο έχει μεταφερθεί και εξισομοιωθεί και στην ζωή μου εκτός στίβου.
Εκτός από το παρελθόν των γονιών σου στον στίβο και από το γεγονός ότι σου άρεσε πολύ, υπήρξε κάποια προτροπή από κάποιον προπονητή;
Όταν ήμουνα μικρή και πήγαιναν οι γονείς μου να τρέξουν στο στάδιο με έβλεπαν όλοι οι προπονηττές επειδή τους ξέρανε και λέγανε α να εδώ η μικρή θα μας έρθει στον στίβο. Το λέγανε αλλά δεν το πίστευα τόσο γιατί ήμουνα μικρή και ήξερα ότι όλοι λένε καλά λόγια στα μικρά παιδιά. Το είδα όμως κατευθείαν ότι μου ταίριαζε.
Ποια είναι τα μυστικά για να πας καλά σε έναν αγώνα, πέρα από την σωστή προπόνηση;
Η σωστή προπόνηση είναι απλά η αφορμή για να πας καλά σε έναν αγώνα. Θα πρέπει να θέλεις να μπεις στον αγώνα, να μην φοβάσαι γιατί αν φοβάσαι δεν μπορείς να καταφέρεις κάποια πράγματα, καθώς και αν δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στον προπονητή σου. Μπορεί ένας προπονητής να είναι μέτριος και επειδή ο αθλητής τον πιστεύει πάρα πολύ να πάει καλύτερα από έναν αθλητή που έχει έναν προπονητή που λέει όμως δεν ξέρω αν θα πάει καλά ο αγώνας κτλ. Πρέπει να υπάρχει μία αλληλοϋποστήριξη γιατί το αποτέλεσμα του αθλητή δεν προέρχεται μόνο από τον ίδιο, αλλά και από μία ομάδα ανθρώπων που είναι από πίσω του είτε αυτοί είναι οικογένεια είτε ο προπονητής είτε φυσικοθεραπευτής.
Την χρονιά που μας πέρασε, το 2016, κατέκτησες το χρυσό στον Μαραθώνιο της Αθήνας και αυτή ήταν η 5η συνεχόμενη φορά. Πώς το κατάφερες;
Ήταν η πιο δύσκολη και η πιο αγχωτική φορά που έχω τρέξει σε αυτό τον αγώνα. Ένα μήνα πριν τον αγώνα μου είπαν ότι θα τρέξουν στον Μαραθώνιο τρεις κοπέλες που συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς. Στην αρχή σκέφτεσαι ότι είναι κάτι σπουδαίο, αλλά μετά προσπαθείς να το απομυθοποιήσεις όλο αυτό και σκέφτεσαι πιο λογικά. Κοιτάς τις επιδόσεις που είχαν οι αθλήτριες τους Ολυμπιακούς, το πόσο καλά πήγαν δηλαδή γιατί θα μπορούσα και γω να είχα πάει αν δεν είχα κάποια προβλήματα ή αν είχα αλλάξει το αγώνισμα νωρίτερα. Κάπου εκεί λοιπόν είπα εντάξει ίσως δεν κερδίσω αλλά θα το προσπαθήσω. Μέχρι την εκκίνηση δεν ήξερα τι θα γίνει, ήμουνα τρομαγμένη, αλλά δεν φοβήθηκα τόσο ώστε να το παρατήσω και ουσιαστικά να δώσω σε κάποια άλλη τη νίκη. Με την έναρξη μπήκε μπροστά η Γιαπωνέζα η οποία πήγε πολύ γρήγορα στην αρχή και με το που την είδα ότι πήγαινε έτσι αποφασισμένη λέω θα τα δώσω όλα και ας μην τερματίσω αλλά δεν θα το παρατήσω. Κάπου στο 3ο χιλιόμετρο δεν άντεξε και βρέθηκα μπροστά εγώ με από πίσω μου της δύο Φιλανδέζες οι οποίες κάπου στα μισά και λίγο πιο μετά δεν άντεξαν. Θεωρώ πως είχα ένα πλεονέκτημα και αυτό ήταν ότι ήξερα πολύ καλά την διαδρομή. Ξέρω τα ανηφορικά της σημεία, τα κατηφορικά, ξέρω πως να την τρέχω πλέον, ξέρω σε ποιο σημείο θα κουραστώ και θα χρειάζεται να έχω περισσότερη ψυχολογία. Αυτό όμως που με βοήθησε περισσότερο ήταν το μυαλό μου που δούλεψε υπέρ μου και δεν δούλεψε φοβισμένα.
Ποιος είναι ο μεγάλος σου στόχος, ποιο είναι αυτό το πράγμα που δεν έχεις καταφέρει μέχρι στιγμής και θέλεις να γίνει στο μέλλον;
Δεν έχω καταφέρει να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το σκεφτόμασταν πέρυσι με τον προπονητή μου να κάνουμε Μαραθώνιο, αλλά δεν προλαβαίναμε και ουσιαστικά δεν ήθελα να τρέξω απλά για να πάω Ολυμπιακούς. Το να συμμετείχα ίσως να ήταν σχετικά εύκολο, θα έκανα μία μικρή προετοιμασία και θα πήγαινα. Είπα όμως στον προπονητή μου ότι δεν θα ήθελα να πάω εκεί και να τρέξω απλά για να τρέξω και να τερματίσω στις τελευταίες θέσεις. Το επίπεδο στην Ελλάδα δεν είναι τόσο υψηλό όσο είναι στο εξωτερικό. Εκεί τρέχουν σε υπερβολικά καλές επιδόσεις οι γυναίκες καθώς έχει εξελιχθεί το αγώνισμα. Δεν ήμουν 100% έτοιμη για να πω ότι θα πάω να διεκδικήσω κάτι και εκεί. Προτιμούσα να μην πάω καθόλου παρά να πάω και να τερματίσω 100ή γιατί υπάρχουν πολύ καλές αθλήτριες και πρέπει να πολεμήσεις να μάθεις να δουλεύεις πολύ σκληρά και να έχεις κάτι πολύ καλό για να πεις ότι θα κάνω κάτι που θα μετρήσει. Δεν θα μετρούσε για μένα το ότι απλά θα συμμετείχα σε Ολυμπιάδα.
Έχεις πετύχει αρκετά πράγματα στην καριέρα σου παρ’ όλο που είσαι πολύ νέα ακόμα. Είσαι ευχαριστημένη από αυτά που έχεις πετύχει μέχρι τώρα;
Μπορώ να πω ότι σε σχέση με αυτά που θα μπορούσα να κάνω, δεν τα έχω πάει τόσο καλά. Όμως όταν φτάνεις να πετυχαίνεις πράγματα όπως η 3η θέση που κατέκτησα το 2013, καταλαβαίνεις τι σημαίνει. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα, αλλά ήταν εφικτό και το συνειδητοποίησα μετά. Όταν φτάνεις σε μία τέτοια επιτυχία θέλεις και άλλο. Μου λείπει κάτι τέτοιο, πιστεύω ότι μπορώ απλά το σώμα κάποιες φορές κουράζεται μετά από τόσες συνεχόμενες δυνατές χρονιές. Θεωρώ πάντως ότι είμαι σε ανοδική πορεία αυτή τη στιγμή.
Θα σκεφτόσουνα να ασχοληθείς στο μέλλον με την προπονητική;
Έχω τελειώσει διατροφολογία, αλλά όσες προτάσεις έχω μέχρι τώρα αφορούν την προπονητική. Έχουμε ένα run club στην Αθήνα που αφορά ερασιτέχνες αθλητές και πάει πολύ καλά. Επίσης το καλοκαίρι μου έχουν προτείνει να δουλέψω και πάλι σε παιδική κατασκήνωση ως προπονήτρια στίβου. Βλέπω πολλά παιδάκια να μου λένε “θα μας κάνεις εσύ προπόνηση”; Μου αρέσει πολύ η ιδέα απλά δεν ήθελα να μπω κατευθείαν στο κομμάτι αυτό. Την εμπειρία την έχω ουσιαστικά, τις γνώσεις τις έχω, απλά θα ήθελα πρώτα να εξελιχθώ και σε άλλους τομείς που είναι παραμφερείς της προπονητικής.
Πόσο σημαντική είναι η βοήθεια των χορηγών και των ανθρώπων που σε στηρίζουν σε αυτές τις δύσκολες εποχές που περνάει όλος ο ελληνικός αθλητισμός;
Θεωρώ ότι είναι καλό που είμαστε αθλητές αντοχής κάποιοι γιατί οι χορηγοί κοιτάνε πολύ το τρέξιμο. Κοιτάνε τον αθλητή που θα τον δούνε έξω σε δρόμο άτομα τα οποία μπορεί και να μην τρέχουνε και για τα οποία θα είμαστε ένα κίνητρο για να βγούνε να τρέξουμε. Αν δεν είχα τους χορηγούς που έχω, τη NIKE ας πούμε για τον αθλητικό μου εξοπλισμό και που είναι δίπλα μου για ότι χρειαστώ και τη WIND η οποία μου δίνει ένα ποσό και με στηρίζει πάντα σε όποιον αγώνα και να πάω και με κάνει να νιώθω όμορφα γιατί μας προσέχει, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συνεχίσω στο επίπεδο που είμαι. Η WIND συμπεριφέρεται στους αθλητές της σαν να είναι οικογένεια της, δεν είναι μια απρόσωπη εταιρία.
Όλα αυτά τα χρόνια από το στίβο έχουν βγει σπουδαίοι αθλητές. Πιστεύεις ότι υπάρχει μέλλον για το στίβο στην Ελλάδα;
Το κακό με τον στίβο στην Ελλάδα είναι ότι είμαστε προκατειλημμένοι ότι έχει τελειώσει. Όταν βλέπεις παιδιά τα οποία τα κλέβουν άλλα αθλήματα γιατό ουσιαστικά αυτό γίνεται, πρέπει και συ να ανεβάσεις λίγο το στίβο. Πρέπει να βάλεις τα παιδιά στο γήπεδο όπως βλέπουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ να δούνε και στίβο. Να πούνε να κοίτα αυτός κερδίζει όπως λένε σε τηλεπαιχνίδια γνωστά τώρα πλέον. Όπως επίσης πρέπει τα παιδιά να περάσουν από πολλά αγωνίσματα και πρέπει οι προπονητές να νοιάζονται και να ασχολούνται. Ο προπονητής πρέπει να έχει τον κύριο λόγο και να είναι αυτός που εμπνεύσει το παιδί να ασχοληθεί. Το παιδί από μόνο του θα πάει εκεί που θα περάσει καλύτερα, αλλά αν δει ότι παέι κάπου που το προσέχουν θα το εκτιμήσει και θα μείνει.
Σε όλα αυτά παίζουν τον δικό τους ρόλο και οι αθλητές – πρότυπα; Να βλέπουν για παράδειγμα τα παιδιά έναν αθλητή μεγαλύτερο απ’ αυτά να προπονείται δίπλα τους και να θέλουν να γίνουν σαν και αυτόν;
Έχω μερικά παραδείγματα από κάποιες μικρές αθλήτριες του δικού μου προπονητή στην Αθήνα. Βλέπω ότι πορώνονται, όχι με μεγάλους αθλητές αλλά με αθλητές που έχουν δίπλα τους. Αν δεις έναν μεγάλο αθλητή στην τηλεόραση θα πεις οκ, αλλά αν αυτόν τον αθλητή τον έχεις και δίπλα σου λες τελικά είναι εύκολο. Κάνει προπόνηση, προσέχει και τα καταφέρνει. Θα μπει τότε το μικρόβιο μέσα και αν τους δώσεις και συ το έναυσμα και τους πεις έλα δεν είναι δύσκολο ή πάμε μαζί ζέσταμα, αν τους πεις πολύ απλά πράγματα θα το εκτιμήσουν, θα το αγαπήσουν και θα ασχοληθούν.
Ο Εθνικός Αλεξ/πολης είναι ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή σου. Ποιες οι εντυπώσεις μέχρι στιγμής;
Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ λίγο καιρό στο σύλλογο και ήθελα να έρθω από πέρυσι απλά δεν προλάβαμε το περιθώριο των μεταγραφών. Θεωρώ ότι είναι ένα επαρχιακό σωματείο το οποίο προσέχει τον κάθε αθλητή του και ασχολείται. Δεν είναι ένα ένα σωματείο που κοιτάει τους αθλητές του σαν μία μάζα ή βαθμοθηρικά. Νοιάζεται για τα προβλήματα του καθένα, υπάρχει μία ομάδα ατόμων που νοιάζεται για το οτιδήποτε μπορεί να έχει ένας αθλητής. Οπότε όλο αυτό το να νοιαστεί ο άλλος να δει αν είσαι καλά, πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, για μένα μετράει πάρα πολύ καθώς είμαι από επαρχία και μ’ άρεσουν οι ανοιχτόκαρδοι άνθρωποι που θα σου μιλήσουν ειλικρινά. Αυτά τα πράγματα τα εκτιμώ πολύ και αυτός ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους επέλεξα να έρθω στον Εθνικό.
Όπως είπες και νωρίτερα έχεις τελειώσει διατροφολογία. Θα ήθελες να ασχοληθείς περισσότερο στο μέλλον με αυτό;
Μέχρι στιγμής δεν έχω ασχοληθεί όσο θα μπορούσα, αλλά αν όλα πάνε καλά θα το κάνω στο μέλλον. Συγκεκριμένα θέλω να ασχοληθώ με παιδική παχυσαρκία και διαβήτη. Είναι δύο θέματα τα οποία είναι χαρακτηρισμένα σαν μορφές ασθένειας, αλλά ο κόσμος δεν ασχολείται με αυτά. Θεωρούν ότι ένα παιδάκι που θα παχύνει είναι φυσιολογικό που βέβαια δεν είναι. Πρέπει τα παιδιά από μικρά να έχουν ευεξία, να μάθουν σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής χωρίς να στερούνται πράγματα. Ακόμα και γω δεν στερούμαι φαγητό απλά πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο και αυτό πρέπει να μπαίνει στα παιδιά στην εφηβική ηλικία. Τότε το σώμα των παιδιών αλλάζει και πρέπει οι γονείς να δίνουν σημασία. Το να πας ένα παιδί σε έναν διατροφολόγο δεν είναι κακό. Το να πεις δεν θα το πάω και θα του δώσω να φάει αυτά που ξέρω εγώ τότε θα είναι λάθος γιατί μπορεί κάποιες τροφές που νομίζεις ότι είναι καλές να μην κάνουν καλό στο παιδί.
Τι σου αρέσει να κάνεις στον ελεύθερο σου χρόνο;
Λατρεύω το σινεμά. Από τις ταινίες που έχω δει φέτος, το 90% πρέπει να το χω δει στο σινεμά. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να περνάω την ώρα μου έτσι ειδικά μέρες όπως τα Σάββατα που είναι πιο χαλαρές. Βλέπω τα πάντα εκτός από θρίλερ γιατί φοβάμαι λίγο.
Θα σε δούμε στο Run Greece της Αλεξανδρούπολης το Σεπτέμβριο;
Εννοείται. Το έχω πει από την αρχή, έχω μιλήσει και με τη WIND ότι θα τρέξω και έχω πει και στο σύλλογο να με περιμένουν. Είμαι μία τελείως νεκρή περίοδος που θα είμαστε πολύ χαλαρά, θα έχουμε γυρίσει από διακοπές, αλλά πιστεύω ότι είναι μία πάρα πολύ καλή ευκαιρία να περάσουμε λίγες μέρες στην πόλη όπου εδρεύει ο σύλλογος, να δούμε και τα παιδάκια του συλλόγου, όλα αυτά είναι πολύ όμορφα.
Συνέντευξη: Κοσμάς Πανταζής – Εφημερίδα ΕβροSport/ Φωτογραφίες: Γιώτα Τσικάκη
Discussion about this post