Ναι, είναι αλήθεια, ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Που την χαίρονται άλλοι.
Παραπονιόταν τις προάλλες φίλη στο facebook, πως τα εισιτήρια των αεροπορικών εταιρειών, στις εσωτερικές πτήσεις έχουν γίνει απλησίαστα.
Δειγματοληπτικά, ανέφερε πως η οικονομική θέση για Καστελλόριζο στα τέλη Ιουλίου, με επιστροφή στις αρχές Αυγούστου, σε πτήση διάρκειας περίπου 3 ωρών (σ.σ. αν συνυπολογιστεί η στάση στη Ρόδο και ο χρόνος μετεπιβίβασης) κοστίζει γύρω στα 330 ευρώ (!) κατ’άτομο. Το όλον, 660 το ζευγάρι, που, εν προκειμένω, σταυροκοπιέται, και ευχαριστεί γονατιστό την Παναγιά, διότι είναι -ακόμα- άκληρο. Διαφορετικά, όπως σχολιάζουν, σκωπτικά, μάλλον θα έπρεπε να προχωρήσουν σε δημοπρασία ενός νεφρού στο e-bay, για να καλύψουν τα έξοδα μετακίνησης των καλοκαιρινών τους διακοπών. (Fact: το κόστος για πτήση της ίδιας διάρκειας, το ίδιο διάστημα για την καλοκαιρινή Βαρκελώνη, είναι μόλις κατά 14 ευρώ ακριβότερο: 344.09 ευρώ, κατ’άτομο…).
Γνωρίζω, φυσικά, πως υπάρχουν και οι last minute ευκαιρίες, όπως επίσης και ότι τα αεροπορικά εισιτήρια -όπως όλα τουριστικά «αγαθά»- το καλοκαίρι, υπακούνε κι αυτά στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης: αν τα προμηθευθείς νωρίς, θα τα βρεις σε καλύτερες τιμές. Αλλά για όλους εμάς, που από βλακεία, αμέλεια, ή απλή αδυναμία να γνωρίζουμε από τα Χριστούγεννα το timetable των καλοκαιρινών μας διακοπών όπως οι καλοί, προνοητικοί, πειθαρχημένοι Γερμανοί συνταξιούχοι, το γεγονός είναι ένα: πληρώνουμε τα πιο εξωφρενικά ακριβά αεροπορικά εσωτερικά δρομολόγια στην Ευρώπη (πιθανόν και παγκοσμίως), για την μικρότερη δυνατή απόσταση!
Αναγκαίο κακό -εξηγούν οι τουριστικοί πράκτορες- που προκύπτει από την έλλειψη εσωτερικού ανταγωνισμού των αεροπορικών εταιρειών προς ορισμένους προορισμούς. Εν ολίγοις, το μονοπώλιο ορίζει τις τιμές. Και κερδίζει.
Όχι ότι ο ανταγωνισμός, στην τουριστική αγορά είναι πάντα υγιής. Στην ενδοχώρα, στις περιοχές – «φιλέτα» ή στα νησιά μας, ο ανταγωνισμός σπάνια λειτουργεί υπέρ του Έλληνα τουρίστα -το αντίθετο θα ‘λεγα. Πάνε χρόνια που η βίαιη, μαζική, χωρίς όρια τουριστικοποίηση, μασκαρεμένη σε καλοκαιρινή «αρπαχτή» («αυτούς τους τέσσερις μήνες περιμένουμε κι εμείς για να ζήσουμε παιδάκι μου», όπως μου έλεγε μια γιαγιά στο εξωτικό Κουφονήσι, η οποία νοίκιαζε το στενό ημιυπόγειό της έναντι 100 ευρώ τη βραδιά, ακατέβατα, προσφορά, take it, or leave it…) έχει κάνει ζωή αβίωτη για τους ντόπιους και τη διαμονή δυσβάσταχτη για τον Έλληνα επισκέπτη. Και όχι, εν προκειμένω, δεν μιλάω για την τιμή της σαλάτας στη Μύκονο, η οποία -καλώς ή κακώς- είναι πια ένα διεθνές high end destination, Δεν μιλάω καν για την «αλλοίωση του παραδοσιακού χαρακτήρα» ορισμένων περιοχών ή για το πόσο όμορφη είναι η Ρόδος, τους μήνες που δεν «επελαύνουν» οι βρετανικές ορδές με τα «βραχιολάκια» τoυ all inclusive. (Άλλωστε, υποθέτω, πως άμα έχεις δει μισομεθυσμένη Κινέζα με το νυφικό, Γενάρη μήνα στην Οία, μάλλον τα έχεις δει όλα…).
Βαριά βιομηχανία για την Ελλάδα ο τουρισμός, όλοι το ξέρουμε. Πολλά τα κέρδη. Το τίμημα είναι που βρίσκω βαρύ, ώρες ώρες: στον ίδιο σου τον τόπο, να σου φέρονται σαν να είσαι ξένος και φτωχός. Ανεπιθύμητος…
Πηγή: www.bovary.gr
Discussion about this post