Σε όποια μαμά και να πεις για τον αόρατο φόρτο εργασίας της μητρότητας, ξέρει ακριβώς για τι πράγμα μιλάς.
Είναι όλα αυτά που κάνουμε για τις οικογένειές μας, τα οποία είναι απολύτως απαραίτητα, αλλά δεν προσέχει ποτέ κανείς. Η ατελείωτη αυτή λίστα με μικρο-δουλειές που τραβούν την προσοχή όλων μόνο όταν ΔΕΝ γίνονται. Το πνευματικό βάρος του να τα κάνεις όλα, να τα θυμάσαι όλα, να νιώθεις κάθε συναίσθημα που νιώθει το κάθε μέλος της οικογένειάς σου και να ανησυχείς διαρκώς.
Δεν είναι απλά το να ετοιμάζεις το φαγητό της επόμενης μέρας κάθε βράδυ –είναι το να ξέρεις τι ακριβώς αρέσει στον καθένα, να αποφασίζεις πώς θα το συνδυάσεις, να ξέρεις πάντα τι υπάρχει και δεν υπάρχει στα ντουλάπια της κουζίνας και το ψυγείο, αλλά και τι χρειάζεται να αγοράσεις από το σούπερ μάρκετ, καθώς και ποια μέρα δεν θα χρειαστεί να μαγειρέψεις γιατί είστε καλεσμένοι σε παιδικό πάρτι. Είναι να μαζεύεις τα αποφάγια στα τάπερ και να κάνεις μία νοητή σημείωση, για το μέχρι πότε θα πρέπει να τα φάτε πριν χαλάσουν. Είναι να προσέχεις ότι χύθηκε σάλτσα στο πίσω μέρος του ψυγείου και να την καθαρίζεις χωρίς να πεις τίποτε σε κανέναν, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεις και την ευκαιρία να ξεπετάξεις ληγμένα τρόφιμα.
Ο αόρατος φόρτος συνεχίζεται στα ρούχα για το σχολείο που πρέπει να οργανώσεις έτσι, ώστε να μην ξεμείνει το παιδί ποτέ από φόρμες, στις προσκλήσεις των παιδικών πάρτι, στην τσάντα του κολατσιού που έχει μέσα ψίχουλα και λεκέδες που πρέπει να καθαρίσεις, στα αθλητικά παπούτσια που χρειάζονται καινούργια κορδόνια. Είναι στα χειμερινά ρούχα που με τρόπο μαγικό αντικαθίστανται στα συρτάρια από τα καλοκαιρινά. Και το πώς αυτά τα χειμερινά αξιοποιούνται –σε μία τσάντα μερικά για το μικρό βαφτιστηράκι, σε μία για δωρεά, κάποια θέλουν ράψιμο… Είναι στα πάντα καθαρά και κομμένα νύχια των παιδιών, τα κοντοκουρεμένα μαλλιά τους.
Η λίστα μπορεί να διαφέρει από τη μία μαμά στην άλλη, αλλά δεν είναι τελειώνει ποτέ. Μερικές φορές, είναι στο να θυμάσαι να έχεις πάντα γεμάτα τα ντουλάπια του μπάνιου με χαρτί τουαλέτας, σαπούνι, σαμπουάν, οδοντόκρεμα. Άλλες φορές είναι στο πόσο γρήγορα εμφανίζεται ένας νέος βραστήρας, όταν ο παλιός χαλάει, ή στο για πότε έχεις κανονίσει να σου κρατήσει κάποιος τα παιδιά, για να πας με τον άντρα σου κάπου που σας κάλεσαν. Είναι στο να φροντίζεις για τα δώρα όλων, κάθε εποχή του χρόνου, να τα τυλίγεις και να τα ετοιμάζεις για έκπληξη, στο να ξέρεις τα ονόματα όλων των συμμαθητών των παιδιών σου που θα έρθουν στο πάρτι και να καταλαβαίνεις ποιο από αυτά αποφεύγει το παιδί σου και γιατί. Α! Και είναι βέβαια και όλη η οργάνωση των διακοπών.
Και ακόμα δεν έχουμε μιλήσει για τα αόρατα πράγματα…
Πότε; Πώς τα προλαβαίνεις όλα;
Είτε περνάς τη μέρα σου δουλεύοντας εκτός σπιτιού είτε στο σπίτι με τα μικρά σου, το πιθανότερο είναι ότι διαρκώς κάτι έχεις να κάνεις και τραβολογιέσαι από εδώ κι από εκεί. Τα πρωινά σου είναι χαοτικά και από τις 9 έως τις 5 είτε είσαι σε κάποιο γραφείο είτε με το αξιαγάπητο αλλά σούπερ απαιτητικό βλαστάρι σου. Μετά πρέπει να ετοιμάσεις φαγητό, ίσως να διαβάσεις το παιδί για την επόμενη μέρα, να ξεκινήσεις την διαδικασία του βραδινού ύπνου και επιτέλους… να είσαι ελεύθερη, που σημαίνει να κάνεις για τους άλλους όσα δεν πρόλαβες νωρίτερα.
Όταν σηκώνομαι μισοκοιμισμένη από κάποιο από τα κρεβάτια των παιδιών μου στις 9:30 το βράδυ, όπου πριν από λίγη ώρα τους διάβαζα παραμύθια, τα οποία έπεσαν στο πάτωμα καθώς άρχισαν να κλείνουν τα μάτια μου, θέλω να τραβήξω ευθεία προς το κρεβάτι μου. Θέλω να φιλήσω τα όμορφα κεφαλάκια τους, να ξεγλιστρήσω από το δωμάτιό τους και να βουλιάξω στο στρώμα μου, όπου και σχεδόν θα λιποθυμήσω.
Όμως δεν το κάνω ποτέ.
Αντίθετα, βγαίνω ακροπατώντας από το δωμάτιό τους αναζητώντας το κινητό μου για να δω τι ώρα είναι και μερικές φορές πετάγομαι στον φούρνο για να πάρω κανένα κουλούρι ή κριτσίνι για το επόμενο πρωί και ίσως γάλα που μπορεί να μη φτάσει για το πρωινό. Και αφού είμαι εκεί, θα πάρω και κάτι για να φάει ο άντρας μου αύριο στην δουλειά και ίσως περάσω και από το περίπτερο να αναζητήσω μπαταρίες, γιατί το τηλεκοντρόλ σα να μη δουλεύει πολύ καλά. Εννοείται, ότι βγαίνοντας από το σπίτι πετάω και τα σκουπίδια που άδειασα νωρίτερα και ίσως πάρω και το αμάξι για να βάλω βενζίνη και παρεμπιπτόντως περνάω από το κοντινό μαγαζί με τα αξεσουάρ για να δω στη βιτρίνα τι δωράκι θα μπορούσα να πάρω για τη δασκάλα, τώρα που τελειώνει η σχολική χρονιά και -αν είναι ανοιχτό- θα πάω σίγουρα και στο φαρμακείο, γιατί τελειώνει η οδοντόκρεμα του μωρού και σίγουρα κάτι ακόμα θα χρειάζεται, π.χ. παρατήρησα μια προσφορά στα βρεφικά αντηλιακά.
Σίγουρα, υπάρχουν και βράδια που δεν βγαίνω από το σπίτι, πάρα κάθομαι στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση με τον άντρα μου ή μιλάω στο Messenger με τις φίλες μου μέχρι να αρχίσουν να κλείνουν τα μάτια μου. Κάποια άλλα βράδια (πολύ πιο σπάνια) κανονίζω και να τις δω ή να πάω με μία από αυτές για τρέξιμο (πολύ πολύ σπάνια) ή πηγαίνω στη συγκέντρωση του Συλλόγου Γονέων στο σχολείο ή στο σπίτι της μαμάς μου για να τη βοηθήσω να μαζέψει τα χαλιά της, κάτι που δεν θα προλάβαινα να κάνω κάποια άλλη ώρα της ημέρας. Μία φορά στο τόσο βγαίνω για περπάτημα μόνη μου. Χαζεύω τις βιτρίνες. Τα μαγαζιά είναι κλειστά, αλλά δεν με πειράζει, απλά απολαμβάνω την ησυχία.
Έχει τύχει να πάω το αυτοκίνητό μου σε πλυντήριο στις 10:00 το βράδυ, γιατί δεν έχω προλάβει καμία άλλη ώρα της ημέρας να το κάνω. Έχει τύχει να σιδερώνω μεσάνυχτα και να ετοιμάζω το κολατσιό της επόμενης ημέρας στη 1 το πρωί, πριν καταρρεύσω στο κρεβάτι. Δεν υπάρχει δουλειά που να μην έχω ολοκληρώσει σε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, ενώ γκρινιάζω ασύστολα που τα μαγαζιά δεν μπορούσαν να κλείνουν λίγο αργότερα. Και πάλι, το σπίτι μου δεν είναι ποτέ τακτοποιημένο.
Και όταν τα έχω πει και κάνει όλα, ξέρω ότι θα έπρεπε να πάω απευθείας στο κρεβάτι μου –αλλά δεν το κάνω. Γιατί δεν έχω αφιερώσει ούτε λίγα λεπτά στον εαυτό μου όλη την ημέρα, απλά για να υπάρξω. Μόνη μου. Με τις σκέψεις μου. Έτσι, βάζω στην τηλεόραση μία σειρά ή παίρνω ένα βιβλίο ή χαζεύω στο Instagram μέχρι να χαλαρώσω επαρκώς. Και μόνο τότε μου φαίνεται «σωστό» να κοιμηθώ και να ξεκουραστώ λίγο, μέχρι να τα κάνω όλα ξανά την επόμενη μέρα.
Και ξέρω ότι πολλές από εσάς είστε σαν εμένα. Δεν μένουμε ξύπνιες για να κάνουμε δουλειές. Μένουμε ξύπνιες για να μπορέσουμε να νιώσουμε για λίγη ώρα ξανά ενήλικες, αφού τα παιδιά μας αποκοιμηθούν. Κάποιες άλλες μαμάδες προτιμούν να το κάνουν νωρίς το πρωί. Να ξυπνήσουν στις 5 και να πιούν έναν καφέ με ηρεμία –ή να πάνε για τρέξιμο ή αν οργανώσουν τη μέρα τους. Εγώ μισώ το πρωινό ξύπνημα όπως τα 3χρονα μισούν τις κάλτσες.
Όποια ώρα της ημέρας πασχίζεις να τα βγάλεις πέρα με την ατελείωτη λίστα των ορατών και αόρατων υποχρεώσεών σου, δεν είσαι μόνη –κάπου υπάρχει μια μαμά σαν εσένα που καθαρίζει τα αθλητικά των παιδιών από λάσπες στις 11 τη νύχτα. Κάπου αλλού, μια άλλη μαμά αγοράζει κόλα και τσόχα για μία σχολική εργασία και μία άλλη μαζεύει παιχνίδια από το πάτωμα, για να μην τα πατήσει κανείς μέσα στη νύχτα και γλιστρήσει. Αυτές οι μαμάδες είναι παντού, πάντα.
Αγαπούν τα παιδιά τους περισσότερο από όσο οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν, όμως, θεέ μου, είναι εξαντλημένες. Αν δείτε κάποια από αυτές, βεβαιωθείτε ότι θα της χαρίσετε ένα ζεστό χαμόγελο –μπορεί να μην το προσέξει, γιατί είναι τόσο πολύ κουρασμένη, αλλά αλληλεγγύη θα μείνει. Και αυτό είναι αρκετό. Εγώ το κάνω πάντα.
Πηγή: www.infokids.gr
Discussion about this post