Μετά τη φωτιά: Η κριτική του Ιάσονα Τριανταφυλλίδη

Μετά από μία φωτιά όπου καίγονται άνθρωποι αλλά όχι όλοι, μια γυναίκα παντρεμένη με ένα μικρό παιδί, της οποίας ο σύζυγος είναι προφανώς λίγο κάθαρμα ή και πολύ κάθαρμα και την απειλεί και την κρατάει δίπλα του με απειλές και με το ζόρι, βάζει τα κοσμήματά της στο πτώμα μιας καμένης γυναίκας για να νομίζουν ότι εξαφανίστηκε, αλλά ο άντρας της δεν το πιστεύει και την ψάχνει επίμονα. Επειδή όμως προφανώς είναι και καλή σαν μάνα, σκέφτεσαι πως θα πάρει το παιδί από αυτόν, ένα πανέμορφο κοριτσάκι 4- 5 ετών. Συγχρόνως συμβαίνουν και άλλες ιστορίες γύρω και πέρα από αυτή και όλα αυτά μετά τη φωτιά όπως είναι και ο βασικός τίτλος της σειράς.

Ενδιαφέρουσα σειρά με εξαιρετική παραγωγή και πολύ καλούς συντελεστές

Το πολύ ενδιαφέρον σενάριο που είναι διασκευή από ξένη σειρά -που βασίζεται σε πραγματικό γεγονός που συνέβη στη Γαλλία το 1897-, είναι καταρχήν το σενάριο που διασκεύασε η έμπειρη Ρένα Ρίγγα και το έχει διασκευάσει καλά, η παρουσία και η σκηνοθεσία ενός πραγματικού σκηνοθέτη με πραγματική πείρα και -καλή κινηματογραφική πείρα- τoυ Γρηγόρη Καραντινάκη, όπως και η παρουσία στο ρόλο του καθάρματος που λέγαμε ενός σπουδαίου ηθοποιού του Λευτέρη Ελευθερίου.

Δεν είναι μόνο ο Λευτέρης Ελευθερίου εξαιρετικός στο ρόλο του, είναι και οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Νέοι και μεγαλύτεροι, ας αναφέρω ξεχωριστά τη Ζωή Ρηγοπούλου, που έχουμε πολύ καιρό να την δούμε και είναι κρίμα αυτό, για αυτό και την αναφέρω ξεχωριστά, όχι πως οι άλλοι είναι κατώτεροι, ίσα ίσα. Η δουλειά του σκηνοθέτη στους ηθοποιούς ή μάλλον η δουλειά του σκηνοθέτη που ξέρει να κινεί τους ηθοποιούς του και να τους δίνει κοινή ερμηνευτική γραμμή, φαίνεται στη δουλειά του Καραντινάκη, ο οποίος βεβαίως είναι για άλλη μια φορά πολύ καλός – ειδικά όταν έχει και σενάριο στα χέρια του, όπως κάθε σκηνοθέτης- και όπως συμβαίνει εδώ ακόμα και στον τρόπο που ζωντανεύει την ιστορία με το φακό του. Και τεχνικά είναι πολύ ενδιαφέρουσα η σειρά και όσον αφορά τη φωτογραφία, τη μουσική, ακόμα και κάποια εφέ που έχει με τη φωτιά κλπ, αλλά και το μακιγιάζ που στη συγκεκριμένη περίπτωση για τους ρόλους κάποιων ηθοποιών είναι απαραίτητο λόγω εγκαυμάτων κλπ…

Και όσον αφορά λοιπόν τη σκηνοθεσία, το σενάριο και τους ηθοποιούς αλλά και η ίδια η παραγωγή της σειράς «Μετά τη φωτιά», είναι προσεγμένη και με μέτρο. Και για άλλη μια φορά στη συγκεκριμένη περίπτωση ας πω πως είναι μια σειρά που εξελίσσεται στο σήμερα και όχι πριν διακόσια, εκατό ή πενήντα χρόνια -χαριτολογώντας βέβαια το λέω αυτό, γιατί υπάρχουν και σειρές εποχής εξαιρετικές, αλλά βλέπω και σειρές εποχής που δεν χρειάζεται να είναι εποχής και που δεν έχει γίνει από την παραγωγή σχεδόν τίποτα για να δικαιωθεί αυτό το «εποχής»-.

Η ερμηνευτική μάσκα του Λευτέρη Ελευθερίου

Θέλω όμως να επικεντρωθώ λίγο στον Λευτέρη Ελευθερίου, αυτόν τον σπουδαίο ηθοποιό που τον έχω δει σε επιθεωρήσεις, σε κλασικά και σε μοντέρνα έργα και κάθε φορά με εντυπωσιάζει με την ερμηνευτική δεινότητά του και πρώτη φορά τον βλέπω να παίζει έναν αμιγώς κακό χαρακτήρα και για ακόμα μια φορά με εντυπωσίασε. Η ερμηνευτική μάσκα που έχει βάλει στο πρόσωπο του, παγωμένη και σκληρή είναι εντυπωσιακή και στην ουσία στηρίζει όλο το έργο. Είναι σίγουρα αδίστακτος, σκληρός και αποφασισμένος να κάνει το δικό του, αλλά στο βάθος και στην άκρη του ματιού, αφήνει μια ανάλαφρη εσάνς αδυναμίας ή και ευαισθησίας που μπορεί να κρύβει καλά μέσα του.