Οι τηλεοπτικές μεταγραφές, άνθρωποι αντί αριθμών, ο Λιάγκας και ο Παπαδάκης

Ιουνέμβριος ο μήνας που βιώνουμε με τη βροχή να έχει ξεμείνει σα γαμήλιος στολισμός εκκλησίας που περιμένει να έρθουν να τον μαζέψουν, ενώ έχει ξεκινήσει η επόμενη τελετή. Δεν πειράζει… Με όλα αυτά που συμβαίνουν στην επικαιρότητα κάπως ταιριάζει και με το «μέσα μας» αυτός ο καιρός.

Στη Σόουπιτς δεν πτοούμαστε, όμως. Ο καθένας το «βιολάκι του»: Όπως τα ξέρετε και μας ξέρετε, αδέλφια. Το θέμα είναι, ποιόν νοιάζει πια. Και όχι μόνο για τη δημοσιότητα… Την ίδια απαξίωση βιώνει η πολιτική – έτσι που κατάντησε – η δημοσιογραφία, εσχάτως η δικηγορία, ακόμη και ο αθλητισμός που διαβρώθηκε από συμφέροντα, φανατισμό, αμορφωσιά και βία.

Ξέρετε ποιό είναι το χαρακτηριστικό που τους ενώνει όλους αυτούς, ε αδέλφια; Συναναστρέφονται στο τέλμα τους. Επιφανειακές Τσελέμπριτιζ που δεν ξέρουν τι δουλειά κάνουν και γιατί – απλά απολαμβάνουν τη δημοσιότητα – ποδοσφαιριστές (τελεία), καθοδηγούμενοι δημοσιογράφοι, καλοντυμένοι δικηγόροι και ΤικΤόκερζ πολιτικοί – «το ζούνε» όλοι. Είν’ωραία στη Φούσκα-Land. Έλα, βούτα… (που λέει κι ο παλιός μου, συνεργάτης Νικόλας Ράπτης).

Μακάρι τα παιδιά που μόλις τέλειωσαν το σχολείο κι ανοίγουν τα φτερά τους να μη γίνουν μαλάκες σαν κι εμάς. Αυτό θέλω να ευχηθώ «κουμπώνοντας» το τραγούδι που «κολλάει» σ’αυτά που γράφω, αυτά που νιώθω, τη συννεφιά που βλέπω έξω απ’το παράθυρο αυτή τη στιγμή και το κείμενό μας που ξεκινά με Oasis και «Wonderwall»:

Κάτσε, Μέχρι Να Φύγεις…

Ρε αδέλφια, αναρωτιόμουν… Πώς σας φαίνεται να μαθαίνετε το πού θα είναι κάποιος του χρόνου και να τον παρακολουθείτε live στην εκπομπή που είναι φέτος; Ήρεμα ρωτάω: Απολαμβάνετε τις άβολες στιγμές και τα εκατέρωθεν «πειράγματα» (εντός εισαγωγικών), μπηχτές (εκτός εισαγωγικών) ανάμεσα σ’αυτόν/ην που φεύγει και σ’εκείνους που παραμένουν;

Από την άλλη, εκείνος που «έκλεισε» να συνεχίσει την καριέρα του κάπου αλλού πιέζεται που «βγήκε στη φόρα» κάτι, πριν ο ίδιος αποφασίσει να το ανακοινώσει; Τον συμπονούμε; Τώρα, που θα πρέπει να υποστεί όλο το τρολάρισμα της γης απ’τη φετινή ομάδα του/της, τα SoMe και τα πάνελ των άλλων εκπομπών, μας αφορά;

Αλήθεια ρωτάω αδέλφια, δεν είναι ρητορικός ο προβληματισμός. Φέτος ειδικά που οι μεταγραφές είναι απ’το «δεύτερο ράφι» – και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά – το φαινόμενο ανθίζει. Τα τηλεοπτικά περιβάλλοντα παραμένουν, οι επαγγελματίες ανταλλάσσονται και οι παρέες ξαναστήνονται «απ’τ’απέναντι» συστατικά (ή και απ’τα ίδια που έδιωξαν κακείν-κακώς πριν λίγα χρόνια). Το λες ανακύκλωση, τερατογέννεση, άλλαξε ο Μανωλιός φορώντας τα ίδια ρούχα (ξέρετε πώς), ή λανσάρεις ανανέωση; Διάλεξε και πάρε. Πώς χορταίνεις τρώγοντας το πόδι σου, αντί ν’αναζητήσεις νέες νοστιμιές αλλού τώρα είναι μια άλλη συζήτηση – μπορεί και η ίδια, αδέλφια.

Κώστας Τσουρός, Κώστας Φραγκολιάς (μέχρι που ανακοίνωσε ότι συνεχίζει απ’την ίδια την εκπομπή), Μαρία Κορινθίου, Ελένη Βουλγαράκη, Λάμπρος Κωνσταντάρας συζητιούνται-κλείνουν-έκλεισαν, φεύγουν κι έρχονται την ώρα που οι εκπομπές τους είναι ακόμη στον «αέρα». Και βλέπεις εσύ τις εκπομπές γνωρίζοντας ότι αυτοί με το ένα πόδι είναι απ’έξω. Και σε γαργαλάει ίσως περισσότερο απ’όσο σε κανει να νιώθεις άβολα το θέαμα, σκεφτείτε όμως και τους ίδιους τους επαγγελματίες. Κάθε μέρα μέχρι την τελευταία εκπομπή μετατρέπεται σε μια ξεχωριστή σεζόν καθώς ο κόσμος το έχει τούμπανο πριν ακόμη οι ίδιοι νιώσουν καμάρι κρυφό, ή φανερό. Ζόρι που δεν προκάλεσαν, δηλαδή…

Η Ευθύνη του Δημοσιογράφου

Σ’αυτό το σημείο ερχόμαστε στο ρόλο του δημοσιογράφου. Το ξέρεις; Το γράφεις; Ηθικά ζορίζεις έναν άνθρωπο, επαγγελματικά όμως κάνεις τη δουλειά σου «βγάζοντας είδηση» κι ενημερώνοντας τον κόσμο. Δε μπορείς να περιμένεις τη λήξη της σεζόν; Πάει πολύ αργά… Άσε που αν δεν το γράψεις εσύ θα το γράψει κάποιος άλλος. Έλα όμως που αυτή η συζήτηση ξεκίνησε πριν την ώρα της – όταν ακόμη κανείς δεν ήξερε πού θα είναι την επόμενη εβδομάδα, πολλώ δε μάλλον την επόμενη σεζόν. Τότε; Τότε όντως, ο δημοσιογράφος κοίταξε την πάρτη του ταράζοντας χωρίς λόγο και υπόσταση την ηρεμία ανθρώπων και επαγγελματικών περιβαλλόντων γράφοντας για μεταγραφές απ’τα Χριστούγεννα.

Άρα, για να μην τα πολυ-λέμε: Το ξέρεις, αλλά δημοσιοποιώντας το, κάνεις τη ζωή ενός ανθρώπου που δεν το προκάλεσε «μαύρη» για τουλάχιστον ένα μήνα. Θα το αποκαλύψεις; Η πραγματικότητα (τουλάχιστον η φετινή) απαντά θετικά. Το μέλλον όμως, αυτού του χώρου μοιάζει να αποφεύγει την ανθρωπιά όσο ο Νότις τη δημοσιότητα. Κανένα όμως περιβάλλον δεν επέζησε αδιαφορώντας για το διπλανό και πατώντας πάνω του, αδέλφια. Νιώθεις ότι επιβιώνεις σε ένα δύσκολο χώρο… Στην πραγματικότητα όμως τον καταστρέφεις μαζί με το δικό σου μέλλον σ’αυτόν.

Άνθρωποι Αντί Αριθμών…

Δε θέλω να γράψω πολλά για την τραγωδία του ναυαγίου στην Πύλο. Και γιατί ειπώθηκαν τα περισσότερα, αλλά και επειδή νιώθω ότι τα σημαντικά δεν τα γνωρίζω κι ούτε θα τα μάθω και ποτέ. Θα σταθώ όμως σε ένα σημείο που τείνουμε να επαναλαμβάνουμε. Έλα όμως που πολύ φοβάμαι πως, απ’την πολλή επανάληψη συνηθίσαμε τις λέξεις (ή καλύτερα, τους αριθμούς) ξεχνώντας το τι συμβολίζουν…

Πανδημίες, πυρκαγιές, πλημμύρες, σεισμοί και δυστυχήματα πρωτοφανή… Απομένει μόνο η επιδρομή από ακρίδες και να σφαγιαστούν τα πρωτότοκα και νομίζω «κλείσαμε», αδέλφια. Προς Θεού, καμία πλάκα με αυτά, ωστόσο τα παραθέτω έτσι γλαφυρά για να υπερθεματίσω το επιχείρημά μου: Είναι τέτοιοι οι αριθμοί των θυμάτων κάθε φορά που σταματήσαμε σ’αυτούς ξεχνώντας την ουσία – ότι αφορούν νεκρούς ανθρώπους.

Το αυτί μας έχει συνηθίσει ν’ακούει νούμερα: 500 διασωληνωμένοι, 200 νεκροί, εκατοντάδες εγκλωβισμένοι, ή 750 ναυαγοί… Και ξεχνάμε πρόσωπα με συναισθήματα, ανθρώπους που νιώθουν κούραση, ή πείνα, που πονάνε βλέποντας όλη τη ζωή τους να παρελαύνει από μπροστά τους πριν το τέλος. Μιλάμε για έναν προς έναν ανθρώπους με εμπειρίες, αναμνήσεις, όνειρα και στόχους ζωής. Να σας το πω κι αλλιώς; Αυτοί οι άνθρωποι ξύπνησαν εκείνο το πρωί με γκρίνια κι ετοιμάστηκαν για τη μέρα που ερχόταν – όπως κάνουμε εμείς, δηλαδή.

Ας μη συνηθίζουμε λοιπόν τρακοσάρες και πεντακοσάρες, όταν μιλάμε για θύματα. Μην ακούμε αριθμούς και δεν ιδρώνει το αυτί μας – όχι από αναισθησία, παρά από συνήθεια. Τούτη είναι και η απάντηση σε όποιον χλεύασε το 3μερο εθνικό πένθος θαρρώ: Γίνεται στη «γειτονιά» σου να πνίγηκαν 750 ξεχωριστές περιπτώσεις ανθρώπων κι εσύ να γλεντάς παραδίπλα; Έχεις τα κουράγια; Ή μήπως ο βαθμός στεναχώριας εξαρτάται από χωρικά ύδατα; Το μόνο που θα μπορούσα να συζητήσω είναι η έννοια της επιβολής του πένθους με την οποία διαφωνώ, μια που το πώς νιώθουμε όλοι ως άνθρωποι υφίσταται, δεν επιβάλλεται…

Όσο για τπ σκηνικό αυτό καθαυτό; Είναι δυνατόν τόσα χρόνια σε τόσες χώρες να πεθαίνουν τόσοι μετανάστες για λογους πολιτικής της κάθε χώρας; Το αφήνω εδώ, μια που ήδη είμαι κι εγώ κατά πολύ «έξω απ’τα νερά μου» και περιμένω τις δικές σας, αποψούλες.

(P)re – Minders (Χωρίς Να Είναι Τετάρτη)

Λέω να «κλείσουμε» με μερικά «Reminders», αδέλφια. Ξέρω, Τετάρτη δεν είναι, αλλά μαζεύονται πολλά που οφείλω να θυμάμαι… Άσε που δε «σηκώνουν» και περισσότερη ανάλυση. Έρχονται σκέψεις που έχω μόλις παρατηρώ καταστάσεις, ακούω δηλώσεις, ή συνειδητοποιώ παπάντζες στον μαγικό κόσμο της Σόουπιτς. Κυριακάτικο, να θυμάμαι λοιπόν:

• ότι οι «συγγνώμες» δίνουν και παίρνουν δημόσια στα τηλεοπτικά. Θα είναι κρίσιμη περίοδος και θα διακυβεύονται πολλά, μάλλον. Τι; Όχι;
• ότι και στα πολιτικά όμως, τόσες διαγραφές σε ένα μήνα δεν έχουν ξαναγίνει. Και θα περίμενες με τέτοια μεγάλη διαφορά να μην έχουν τόσο «μαντρωμένους» τους υποψήφιους (για διαφορετικούς λόγους το καθε κόμμα). Αμ δε…
• ότι εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί που έκαναν την καμπάνια τους, εξελέγησαν στις Εκλογες της 21ης Μαΐου και τώρα «λούφαξαν» αφήνοντας τους αρχηγούς τους να συνεχίσουν. Μην τους κακολογάτε, αυτή η προεκλογική εκστρατεία είναι το περισσότερο που δούλεψαν στη ζωή τους.
• ότι τη Δευτέρα θα είμαι στο Γρηγόρη και το «2Night Show». Να μας δείτε. Έχω όρεξη…
• ότι το να παίζεις παλιά συνέντευξη σήμερα για να προσθέσεις (μπορεί και όχι) πληροφορία σε ένα ρεπορτάζ πατάει ακριβώς πάνω στην οριακή γραμμή της απάτης, είτε ισχύει το ρεπορτάζ, είτε όχι. Μα, τι αλματώδης μετάλλαξη είναι αυτή σε μια πρωινή ψυχαγωγική εκπομπή – δυό διαφορετικές εκπομπές ήδη πριν καν τελειώσει η σεζόν.
• ότι είναι λάθος να κατηγορείται (μόνο) ο αρχισυντάκτης για την υποτροπή της εκπομπής του – ειδικά, αν μια χαρά δουλειά έκανε στην προηγούμενη συνεργασία του. Προφανώς, το είχαν μέσα τους οι παρουσιαστές και έψαχναν αφορμή να εκδηλωθούν. Εγώ απ’την άλλη, πάλι «κότσος» πιάστηκα…
• ότι ο Γιώργης με τις προσθήκες στο «Το Πρωινό» την ερχόμενη σεζόν φιλοδοξεί να φέρει το χαμόγελο που λείπει στην εκπομπή. Σύμφωνοι… Ωραία είναι τα χαμόγελα και χρωματιστά. Το αστείο θα το λέει κάποιος όμως, ή θα γελάνε με σύνθημα;
• ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην ανανεώσει ο Γιώργος Παπαδάκης. Ο άνθρωπος αυτός ζει και αναπνέει να μας ξυπνά το πρωί. Ο Γιώργος Παπαδάκης ΕΙΝΑΙ η εκπομπή και αυτό δύσκολα (ακατόρθωτα μάλλον) «ξεριζώνεται» ακόμη κι απ’τον ίδιο.
• ότι το παραπάνω πλέον, το γνωρίζει και η Μαρία Αναστασοπούλου.
• ότι ΖΗΤΕΙΤΑΙ σκυτάλη σε καλή κατάσταση για πώληση, ή ανταλλαγή με Όπελ Καντέτ ατρακάριστο.
• ότι μήπως είναι συνετό ν’αφήσουμε την οικογένεια Φλωρινιώτη στην ησυχία της να πενθήσει;
• ότι κάποιοι διαδίδουν ότι έχουν 4 διαφορετικές προτάσεις για την επόμενη σεζόν. Κόψε κάτι μαρή, δε φτάνουν τα κανάλια.
• ότι «μυρίζει μπαρούτι» ανάμεσα σε ΑΝΤ1 και Κοκλώνη. Προβλέπω Λιάγκα καταδρομέα μες τη βδομάδα.

• ότι στη συζήτηση για τις δηλώσεις Λιάγκα όσον αφορά το Pride χθες στο «Χαμογέλα και Πάλι» η Βουλγαράκη ούτε καν ανέπνευσε. Το ότι πας σε ένα καινούριο επαγγελματικό περιβάλλον δε σημαίνει ότι σταματάς να κάνεις τη δουλειά σου σ’αυτό που σε πληρώνει τώρα. Αυτό, το οφείλεις στον εαυτό σου, πάνω απ’όλα. Άσε που, τόσο ο τωρινός, όσο και ο επόμενος εργοδότης σου αυτό θα εκτιμήσουν και όχι την πορεία σου κατά τη φορά του ανέμου κάθε φορά…

• Oτι, εάν ισχύει το ρεπορτάζ του Γρηγόρη Μελά για τον Λεωνίδα Κουτσόπουλο που αναλαμβάνει την παρουσίαση της «Φάρμας» στο STAR, πρόκειται για μια από τις πιο έξυπνες ιδέες. Μπράβο στο κανάλι της Νέας Κηφισιάς.

Και φύγαμε για την Κουιζάρα μας:

Ποιά πανελίστρια ερωτεύτηκε παντρεμένο;

ColourDay Festival σήμερα, αδέλφια και μην το σκέφτεστε: Σας περιμένουμε στο Ο.Α.Κ.Α. όλη μέρα για να γεμίσουμε τη χώρα μουσικάρες στο μεγαλύτερο φεστιβάλ του καλοκαιριού. Πάρτε όποιον θέλετε κι ελάτε. Ελεύθερη είναι η είσοδος, αρκεί να έχετε όρεξη και το δικό σας, προσωπικό χρώμα… Τι κι αν το καλοκαίρι δε λέει να έρθει; Θα το φέρουμε εμείς. Κλείνουμε με τραγουδάρα «Colors» από Black Pumas και… Ραντεβού την Τετάρτη, πρώτα ο Θεός.