Maestro: Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει για το μεγάλο φινάλε

Οργίασαν «ειδικοί» για πλάνα, σκηνές, σεκάνς, που κάτι «τους θύμισαν»

Πριν γράψω το οτιδήποτε για το μεγάλο φινάλε της σειράς «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, οφείλω νομίζω από αυτή τη μικρή γωνίτσα να αποτίσω ένα μεγάλο φόρο τιμής σε όλους αυτούς απ’ ότι καταλαβαίνω τους αναμφισβήτητα εξπέρ στον χώρο του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, της κινούμενης εικόνας με υπόθεση γενικά που απ’ ότι μου είπαν όλο αυτόν τον καιρό οργίασαν λέγοντας, λέει, και γράφοντας, μου είπαν για πλάνα, σκηνές, σεκάνς, που κάτι «τους θύμισαν», ολόκληρα κομμάτια του «Maestro» από άλλες ταινίες, τηλεοπτικά κλπ που είχαν «αντιγραφεί» από τον Παπακαλιάτη και μάλιστα έμαθα πως ακόμα και τον Λουίς Μπουνιουέλ ανακάλυψαν μέσα εκεί – φαντάζομαι όχι από τον «Ανδαλουσιανό σκύλο» του Μπουνιουέλ, γιατί ο «Maestro» δεν είχε μυρμήγκια!!!

Μου κάνει εντύπωση που ζω ανάμεσα σε τόσους ειδικούς του κινηματογράφου αντίθετα με εκείνους τους άσχετους που διευθύνουν το Netflix που αγόρασε τη σειρά «Maestro» και το προβάλουν διεθνώς χωρίς να ξέρουν πόσες αντιγραφές από τόσες ταινίες και μάλιστα από Μπουνιουέλ έχει κάνει ο Παπακαλιάτης.

Η αλήθεια είναι ότι στα πρώτα χρόνια του Παπακαλιάτη, στα πρώτα σήριαλ και στην πρώτη ταινία είχα παρατηρήσει και εγώ πως ο Παπακαλιάτης συνήθιζε να «αποτίνει φόρο τιμής» ας πούμε σε ολόκληρες ταινίες που ας πούμε του άρεσαν και το είχα παρατηρήσει πολλάκις τονίζοντας όμως τον τέλειο τρόπο γραφής του. Από την εξαιρετική δεύτερη ταινία του και μετά όμως, γιατί πιστεύω πως και στο θέμα της μυθοπλασίας έχει προχωρήσει ουσιαστικά και όχι μόνο πολύ. Τώρα αν κάποια πλάνα ή κάποιες σκηνές μπορεί και να θυμίζουν και κάτι εγώ θα σας πω πως αυτό γίνεται παγκοσμίως τα τελευταία 100 χρόνια σε διάφορες ταινίες ακόμα και από σπουδαίους σκηνοθέτες ακόμα και μεταφέροντας ολόκληρους πίνακες ζωγραφικής ως πλάνα – πόσοι από αυτούς του ειδικούς μπορούν να καταλάβουν ποιον ή ποιους πίνακες του μεσοπολέμου έχει στήσει ως πλάνα στο καμπαρέ ο Μπομπ Φόσι;

Το φινάλε του πρώτου μέρους του «Maestro» ήταν πολλά υποσχόμενο για αυτά που θα ακολουθήσουν

Προσπερνώ τον καθόλου χιουμοριστικό αυτόν πρόλογο για να πω πως το φινάλε του πρώτου μέρους του «Maestro» ήταν αυτό που λέμε ακριβώς αντάξιο των προηγούμενων επεισοδίων και σίγουρα πολλά υποσχόμενο για αυτά που θα ακολουθήσουν όταν ξανάρθει με το καλό.

Θα το γράψω για άλλη μια φορά γιατί για εμένα αυτό είναι το σημαντικό. Δεν ήταν και είναι η άψογη και πανάκριβη παραγωγή. Δεν ήταν το εξαιρετικό καστ και οι θαυμάσιοι ηθοποιοί που δεν ξέρεις ποιον να πρωτοθαυμάσεις. Δεν ήταν το πλούσιο γεμάτο σασπένς και ανατροπές σενάριο που σου κρατούσε την ανάσα. Τα σωστά πλάνα, το ωραίο μοντάζ, η εξαιρετική μουσική επιμέλεια και όλα αυτά. Αν ήταν όλα αυτά θα ήταν άλλο ένα επιτυχημένο σήριαλ διαγωνιζόμενο με τα υπόλοιπα σήριαλ που μπορεί και να τα κερδίσει πάντως μετά από διαγωνισμό. Όμως εδώ δεν τίθεται θέμα διαγωνισμού. Η σειρά «Maestro» κέρδισε την πρωτιά πριν των υπολοίπων και όχι σε ότι στα υπόλοιπα στοιχεία που προανέφερα ήταν κατώτερα του, μόνο που ο «Maestro»  ήταν …..μαέστρο σε όλα και συγχρόνως ήταν σημερινός ως και αυριανός μπορώ να πω στο πνεύμα, στο μυαλό, σε αυτό που επικοινωνούσε και μετέδιδε. Ήταν το πνεύμα με το οποίο αντιμετώπιζε τα πράγματα, κάτι που λείπει και από την τηλεόραση και από το ελληνικό σινεμά. Ήταν ο φρέσκος λόγος και σημερινός τρόπος να αντιμετωπίζεις και να μιλάς για τα πράγματα που μπορεί να είναι ακόμα και πιο οπισθοδρομικός και όχι απαραίτητα πιο μπροστά, αλλά είναι αυτός που κυκλοφορεί και είθισται να θεωρείται ο καθιερωμένος σήμερα. Πάνω απ’ όλα ο «Maestro» είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει τώρα με τον τρόπο που αυτό το κάτι γίνεται τώρα, με τον τρόπο που θα συζητιόταν και θα σχολιάζονταν κάτι τέτοιο τώρα, με τον τρόπο αν θέλετε που οι άνθρωποι σήμερα θα αντιμετώπιζαν και θα σχολίαζαν τέτοιου είδους καταστάσεις στη ζωή τους και στη ζωή των άλλων.

Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης έχει έναν φρέσκο τρόπο να καταθέτει τη δική του άποψη

Αυτός ο φρέσκος τρόπος που λέω και που δεν είναι και απαραίτητο κάποιος να τον έχει στον τρόπο που δημιούργει και καταθέτει τη δική του άποψη. Μην ξεχνάμε πως το καινούργιο κάνει καιρό να γίνει απόλυτα κατεστημένο και γνωστό εν αντιθέσει με το ας πούμε χτες που κυριαρχεί για χρόνια ως κλασικό και σήμερα.

Το σημερινό όμως είναι το καινούργιο και αυτός το φέρνει πρώτος, το φέρνει σωστά, αυτός το πιστώνεται κιόλας και αρχίζει και ξεχωρίζει. Κατά τα άλλα ένα μεγάλο φινάλε που έφτασε εκεί που έφτασε στην κορύφωση που έπρεπε για να δικαιώσει τόσο εκείνη τη στιγμή και για να μην δώσει σε κανέναν το περιθώριο να επιτρέψει στον εαυτό του να μη δει τη συνέχεια.

Και αφού όλοι κάτι θυμούνται, εμένα μου θύμισε το φινάλε του πρώτου μέρους του θρυλικού «Όσα παίρνει ο άνεμος» που ακριβώς σε δυο ώρες φτάνει  σε τέτοια κορύφωση οριακή, που όταν ξαναρχίζει η ταινία έχει πάρει πια άλλο, πιο σημαντικό δρόμο οπότε δεν έχεις παρά να περιμένεις όποια κατάληξη – καλά ρε βλαμμένε θα πείτε συγκρίνεις το φινάλε αυτό με το φινάλε του «Όσα παίρνει ο άνεμος»; Γιατί όχι; Εδώ άλλοι ανακατεύουν τον Μπουνιουέλ …

Θα μπορούσα ασφαλώς να γράψω με βάση μια κριτική ματιά που το είδα και βέβαια τη φράση «είναι το καινούριο πράγμα» δεν μπορείς ούτε να την αναλύσεις, ούτε να την αποδείξεις. Μπορείς να την πιάσεις στον αέρα και να την καταθέσεις. Όμως αυτό μετράει για μένα περισσότερο και αυτό θέλω να καταθέσω. Αυτό «επώμισε» και στις τηλεοπτικές σειρές ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης για αυτό και είναι πιο σημαντικό το πνεύμα παρά το όχημα με το οποίο το οδήγησε προς εμάς.

Κατά τα άλλα ήταν ένα σπουδαίο φινάλε που για άλλη μια φορά το μοντάζ και η μουσική παίξανε από τους πιο βασικούς ρόλους για την τελειότητά του. Περιμένουμε βέβαια το δεύτερο μέρος γιατί με τέτοιο προηγούμενο γίνεται κανείς πιο απαιτητικός…