Ο Ιάσονας Τριανταφυλλίδης γράφει την κριτική του για τη νέα σειρά του ALPHA, «Ψέματα».
Στην πραγματικότητα δεν είναι εύκολο να γράψεις κριτική, για μια τηλεοπτική σειρά που απ’ ότι μαθαίνω θα ολοκληρωθεί σε 10 επεισόδια και έχω δει ως τώρα μόνο το πρώτο. Πολύ περισσότερο που η σειρά αυτή εμπεριέχει στοιχεία του θρίλερ, της αγωνίας, του δικαστικού δράματος, ενδεχομένως της κοινωνικής καταγγελίας ή και τίποτα απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί. Σίγουρα δεν είναι μια ρομαντική κωμωδία, ούτε ένα μελό…
Το λέω αυτό γιατί σε ορισμένα είδη μυθοπλασίας οι κώδικες είναι συγκεκριμένοι και πάνω σε αυτούς χτίζεις την υπόθεση, σε κάποια άλλα οφείλεις από την αρχή να εισάγεις το κοινό σου σιγά σιγά αλλά σταθερά σε μια ατμόσφαιρα συγκεκριμένη…
Πολλά τρωτά σημεία στο παρελθόν και την ιστορία των δυο πρωταγωνιστών
Ένας μεγαλογιατρός χήρος, με γιο στο λύκειο που τον μεγαλώνει μόνος του βγαίνει ένα βράδυ για φαγητό με την καθηγήτρια του γιου του, η οποία μόλις έχει χωρίσει από τον άντρα της. Και οι δυο έχουν τα προσωπικά τους και τα ψυχολογικά τους. Αυτή κουβαλάει μια απογοήτευση, αυτός φαίνεται αρκετά ντροπαλός. Πάνε λοιπόν για φαγητό και την άλλη μέρα το πρωί αυτή ξυπνάει στο σπίτι της μέσα στον πανικό και φωνάζει προς όλους πως την βίασε. Τον καταγγέλλει στην αστυνομία και μετά όταν βλέπει ότι τα πράγματα δεν γίνονται τόσο γρήγορα από τη μεριά της αστυνομίας όσο θα ήθελε η ίδια, προσπαθεί να τον εξευτελίσει μέσα από το ίντερνετ.
Αυτός προσπαθεί ξαφνιασμένος να πείσει τους πάντες πως δεν ισχύουν αυτά για τα οποία κατηγορείται, πως ότι έγινε έγινε με τη θέλησή της και πως δεν υπάρχει στοιχείο βιασμού. Όλος όμως ο μικρόκοσμος συγγενών, φίλων, συναδέλφων και των δυο αναστατώνεται και πολύ σύντομα αρχίζουν να βγαίνουν στοιχεία για το παρελθόν και των δυο, τα οποία δεν τους δικαιώνουν. Και οι δύο φαίνεται να έχουν πολλά τρωτά σημεία στο παρελθόν και την ιστορία τους…
Το πρώτο επεισόδιο σε βάζει στον πυρήνα του δράματος, χωρίς να προκαλεί την απαραίτητη αγωνία
Απ’ ότι έμαθα αυτή είναι μια βρετανική σειρά, μετά έγινε ισπανική σειρά και τώρα έγινε Ελληνική σειρά και πρόκειται σίγουρα για μια προσεγμένη παραγωγή και αυτό φαίνεται στην εικόνα πάνω απ’ όλα. Στην ωραία φωτογραφία, στους σωστά διαμορφωμένους χώρους όπου εξελίσσεται, στο πως είναι ντυμένοι οι ήρωες, κλπ κλπ…
Στη σειρά «Ψέματα» παίζουν και καλοί ηθοποιοί με επικεφαλής τον Χρήστο Λούλη, ο οποίος είναι αντικειμενικά ένας πολύ καλός ηθοποιός, αλλά στην πραγματικότητα ο μόνος απ’ όλους που παίζει θρίλερ και το πρόσωπο του δείχνει να κρύβει και άλλες πραγματικότητες εκτός από αυτή που προβάλει είναι ο Γιώργος Χρανιώτης. Οι υπόλοιποι μοιάζουν μάλλον αβοήθητοι κυρίως από τον σκηνοθέτη και ερμηνεύουν αυτό που περίπου φαντάζονται ότι θέλει να πει ο ρόλος τους χωρίς ενιαία σκηνοθετική γραμμή.
Η σκηνοθεσία όμως ευθύνεται και για μερικά ακόμα. Υπάρχει μια καλόγουστη εικόνα και μια συμπαθητική διήγηση μιας ιστορίας, η οποία όμως ακόμα και όταν αποκαλύπτεται το πρόβλημα και αυτό γίνεται σύντομα μέσα στο πρώτο επεισόδιο έχει την αξιοπρέπεια ενός αστικού δράματος ή έστω ενός παράξενου αστυνομικού και λιγότερου ενός θρίλερ όπου διακυβεύονται ζωές και αξιοπρέπειας και ψυχολογίες ανθρώπων. Δεν σε ωθεί προς το να έχεις αγωνία και αμφιβολίες ή και φόβο τελικά πάνω στο όποιο πιθανό αποτέλεσμα, σε κάνει μάλλον να το παρακολουθείς με συμπάθεια και λίγο συγκαταβατικά. Για αυτό όμως ευθύνεται και το σενάριο, το οποίο φτάνει σύντομα στο πρώτο επεισόδιο σε βάζει στον πυρήνα του δράματος και σχεδόν αμέσως αρχίζει να δίνει καθόλου διακριτικά στοιχεία που ενοχοποιούν τον χαρακτήρα και των βασικών πρωταγωνιστών. Αυτό θα μπορούσε βέβαια να το πάρει κάποιος ως θετικό και ότι από την αρχή δεν υπάρχει ούτε αθώος, ούτε ένοχος, όμως το σημαντικό είναι και πως το δείχνεις αυτό. Ο τομέας της σκηνοθεσίας και ο τομέας του σεναρίου αποδεικνύεται μάλλον ανεπαρκής… Όπως φοβάμαι και ο τομέας της μουσικής επένδυσης της σειράς. Όλα μοιάζουν αξιοπρεπή, διακριτικά όταν αυτός ειδικά ο τομέας της μυθοπλασίας οφείλει να παίξει με τα συναισθήματα, αλλά και τα νεύρα του θεατή.
Το πως φτιάχνεται κάτι στο χώρο του θεάματος είναι πιο σημαντικό και από το τι είναι αυτό
Λοιπόν, εγώ αυτά τα γράφω για το πρώτο επεισόδιο. Θα ακολουθήσουν άλλα εννιά και θα επανέλθω για να δω πως εξελίσσεται όλο αυτό. Μπορεί και να διαθέτει και εκπλήξεις η σειρά που δεν μπορεί να φαντάζεται κανείς. Και όταν λέω εκπλήξεις, βεβαίως εννοώ πάνω στην κατασκευή γιατί όσον αφορά στην ιστορία ακολουθεί την political correct τάση της εποχής πάνω στα δικαιώματα, τους βιασμούς κλπ κλπ. Εκεί όμως φοβάμαι πως είναι και η αχίλλειος πτέρνα της, γιατί αν τελικά η γυναίκα έχει βιαστεί στο τέλος μπορεί να φανεί ως «κήρυγμα από άμβωνος» με βάση το me too και το τι γίνεται σήμερα, αλλά αν ο φερόμενος βιαστής είναι αθώος μπορεί και να κατηγορηθεί ως αντιδραστικός σε λάθος εποχή. Βεβαίως αν κάποιος είναι αντιδραστικός από τη φύση του μπορεί να αντιδράσει ακόμα και σε μια καλή πράξη, εγώ όμως το σημειώνω αυτό για να πω πως όλα θα φανούν από το πως θα διαχειριστεί ο σκηνοθέτης αλλά και ο σεναριογράφος την ιστορία. Καμιά φορά το πως φτιάχνεται κάτι στο χώρο του θεάματος είναι πιο σημαντικό και από το τι είναι αυτό τελικά. Στο πρώτο επεισόδιο δεν άφησε πολλές ελπίδες. Ίδωμεν…
Πηγή: Youfly.com
Discussion about this post