Σαν σήμερα 2008 έφυγε από κοντά μας ο Μακαριστός Χριστόδουλος, ο Ιεράρχης που άφησε έντονο το αποτύπωμα του για το εκκλησιαστικό του έργο αλλά και για την εθνική του ευαισθησία.
Δεν είναι τυχαίο που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πιστεύει ακράδαντα, ότι αν σήμερα ζούσε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά και δεν είναι λίγοι αυτοί που αφήνουν ερωτηματικά για το θάνατο του και αν υπήρξε συμβόλαιο εξόντωσης του. Ένας θάνατος που διευκόλυνε το σύστημα να παρέμβει στην Εκκλησία αλλά και στη Μακεδονία. Ακόμη και σήμερα οι λαοσυνάξεις που οργάνωσε ο Μακαριστός Χριστόδουλος έχουν μείνει βαθιά χαραγμένες στην ψυχή των Ελλήνων και τους οδηγούν και τους εμπνέουν. Δεν είναι τυχαίο ότι ένας θρησκευτικός ηγέτης μπόρεσε να εμπνεύσει ευρύτατες κοινωνικές μάζες και να φέρει την Εκκλησία κοντά στους νέους και να ξαναγεμίσουν οι εκκλησίες με νέα παιδιά και πιστούς.
Πιστεύει κανείς ότι θα υλοποιούσαν με την παρουσία του Μακαριστού Χριστόδουλου το ξεπούλημα της Μακεδονίας; Πιστεύει κανείς ότι με Αρχιεπίσκοπο τον Μακαριστό Χριστόδουλου, θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση η Ορθοδοξία και ο ρόλος της απέναντι στην ισλαμική εισβολή που υφίσταται η χώρα;
Έδωσε στην Ορθοδοξία μια νέα διάσταση με τις σημαντικές πρωτοβουλίες που πήρε και δυστυχώς έφυγε πολύ ξαφνικά από μια χώρα που τον είχε ανάγκη να χαλυβδώσει τις ψυχές και να απαλύνει τον πόνο από τις απάνθρωπες πολιτικές. Ο Χριστόδουλος υπήρξε Απόστολος Παύλος, Παπαφλέσας, Περικλής, Καποδίστριας, Κολοκοτρώνης, Ελύτης, Μίκης… Τα περιέκλειε όλα μέσα στην απλόχερη αγκαλιά του.
Γιατί εκτός από υπηρέτης του Κυρίου υπήρξε υπηρέτης και κήρυκας του Ελληνισμού. Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος, κατά κόσμος Χρήστος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1939 στην Ξάνθη και σπούδασε Νομικά και Θεολογία. Διδάκτωρ Θεολογίας, πτυχιούχος γαλλικής και αγγλικής γλώσσας, γνώστης ιταλικής και γερμανικής, χειροτονήθηκε διάκονος το 1961 και πρεσβύτερος το 1965.
Εννέα χρόνια ήταν ιεροκήρυκας στο ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου Φαλήρου, ενώ διετέλεσε επί επτά χρόνια γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Νεότατος, μόλις 35 ετών, το 1974 εξελέγη Μητροπολίτης Δημητριάδος, απ’ όπου αναχώρησε, όταν εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών.
Πήρε μέρος σε πολλές εκκλησιαστικές αποστολές στο εξωτερικό, ενώ συνέγραψε πλήθος επιστημονικών και εποικοδομητικών κειμένων. Αρθρογράφησε στον εκκλησιαστικό Τύπο, αλλά και σε εφημερίδες.
Η εκλογή του
Το 1998, μετά το θάνατο του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τρεις ήταν οι επικρατέστεροι υποψήφιοι: ο Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο Θηβών Ιερώνυμος και ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος.
Εξελέγη Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο από Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο οποίος προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη, από την πρώτη στιγμή που άρχισε να διαβάζει τον «επιβατήριο» λόγο του στον κατάμεστο μητροπολιτικό ναό Αθηνών.
Πολύ γρήγορα, όλοι μιλούσαν για τον Αρχιεπίσκοπο, που καλούσε τη νεολαία να πλησιάσει την Εκκλησία, «ακόμα και με το σκουλαρίκι», ζητούσε συγγνώμη από τους νέους για όσα δεν έγιναν από τους μεγαλύτερους, ενώ άρχισε αμέσως να ασχολείται με την αναζωογόνηση όλων των υπηρεσιών της Εκκλησίας και κυρίως του φιλανθρωπικού τομέα.
Υπό την ηγεσία του, προάγεται το έργο της Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κοινωνικό τομέα.
Ιδρύονται νέοι οργανισμοί που καλύπτουν τομείς, όπως η βιοηθική, η μέριμνα για τους τοξικομανείς, την κακοποιημένη γυναίκα, την άγαμη μητέρα. Τέλος, ίδρυσε τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Αλληλεγγύη», μέσω της οποίας γίνεται παρέμβαση με ανθρωπιστική βοήθεια, σε παγκόσμια κλίμακα.
Ίδρυσε την υπηρεσία Διαδικτύου, δημιουργώντας συγχρόνως ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη και πύλη πολιτιστικών ειδήσεων στα ελληνικά και αγγλικά.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με το λόγο του προκάλεσε αντιδράσεις
Δύο μεγάλα γεγονότα σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του: η σύγκρουση με την κυβέρνηση Σημίτη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που άρχισε την άνοιξη του 2000 και απασχόλησε για περίπου δύο χρόνια την κοινή γνώμη, ενώ αμέσως μετά άρχισε και η κρίση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που κράτησε ως το 2004 και έληξε μετά την παρέμβαση της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, το 2001 αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα δεχθεί στην Αθήνα τον τότε Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’, γεγονός που πριν συμβεί φαινόταν αδιανόητο. Υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις, υπήρξαν ανακοινώσεις από φανατικούς, όμως ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος καταφέρνει και πείθει πρωτίστως τους ιεράρχες και ο Πάπας επισκέπτεται την Αθήνα, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλου.
Στο αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, και παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου, ο Ποντίφηκας ζήτησε συγγνώμη για τα δεινά του παρελθόντος. Ο Αρχιεπίσκοπος αρχίζει πρώτος να τον χειροκροτεί και ακολουθούν οι συνοδικοί Ιεράρχες. Ο πάγος μεταξύ των δύο Εκκλησιών εκείνη τη στιγμή άρχισε να λιώνει. Πέντε χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006, ο Αρχιεπίσκοπος θα ανταποδώσει την επίσκεψη του Πάπα, πηγαίνοντας στο Βατικανό, και συναντώντας πλέον το νεοεκλεγέντα Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’.
Πηγή: OTAVOICE
Discussion about this post