Εντόπισαν όπλο σε τράπερ, λέει, αδέλφια. Άκου να δεις, τώρα… Λες και βρήκαν βούρτσα στην κατοχή καραφλού. Στο τέλος θα μας πουν ότι βρήκαν και τίποτα ναρκωτικά να πούμε #ελαχριστέμου. Μα, νιονιό θέλει να καταλάβετε ότι τα παιδιά τραγουδούν «κόντρα ρόλο» στα τραγούδια; Είναι δυνατόν να βροντοφωνάζουν δόξα στα παράνομα φράγκα, τα όπλα και τα ναρκωτικά; Να καρφωθούν θέλουν; Τι; Όχι;
Προχωράμε σβέλτα στον ΑΝΤ1 που κι εκεί λάθος καταλάβαμε. Αν με ρωτούσατε γνωμούλα, θα σας έλεγα ότι στο τι θα γίνει του χρόνου στο «Το Πρωινό» τον τελευταίο λόγο θα έχει το κανάλι που να χτυπιούνται τα φιλαράκια μου κάτω. Είχα μάλιστα μια ολόκληρη θεωρία να αναπτύξω σχετικά μ’εκείνον που βάζει τα λεφτά, «τρώει τα χαστούκια» οικονομικά, άρα παίρνει και τις αποφάσεις. Ας «λυσσάξουν» ο Γιώργος και η Φαίη, θα έγραφα. Στο τέλος θα μιλήσουν τα νούμερα που ανέβασαν μαζί φέτος και το κανάλι δε θα επιτρέψει να χωρίσουν. Ε, μαλακίες θά ‘γραφα απ’ό,τι φαίνεται. Σάμπως κατάφερα ποτέ να καταλάβω και πώς «σκέφτεται» ο ΑΝΤ1…
Παντού πέφτω έξω αυτή την εβδομάδα. Αμ τον Γιωρίκα τον Πιλίδη που δεν του επιτρέπουν να συμμετέχει στους Μεσογειακούς Αγώνες; Γιατί δηλαδής; Επειδή πήγε στην τηλεόραση, στο πιο σκληροπυρηνικό κίτρινο ριάλιτι επιβίωσης, Σορβάιβο και σε ένα «Συμβούλιο του Νησιού» κατήγγειλε και στημένο Ευρωπαϊκό τελικό στο άθλημά του έτσι, ανάμεσα στο ρύζι, την καρύδα και κάτι ξεκατινιάσματα; Υπερβολικούς σας βρίσκω…
Όλα τα παραπάνω, λάθος, αδέλφια μου – «παρεξήγηση», όπως θα έλεγε και η φίλη μου, Ιωάννα Μαλέσκου φέτος. Λίγο πριν τη μεγάλο (φυσιολογική κ’ αναμενόμενη, όπως αναλύσαμε μια απ’τις περασμένες Κυριακές) Μπαμ – επιπέδου συντέλειας εκπομπής ανάμεσα στη Σούπερ Κατερίνα και τον Υπερ-Αντρέα… Έχοντας το βλέμμα τηλεθεατή Ευαγγελάτου την ώρα που αναφέρεται στον νικητή των χρημάτων της Παρασκευής ως «τον Κώστα τον Τυχερόπουλο» που «τον ξέρετε και πάμε να τον ακούσουμε» (ποιόν Κώστα, ποιόν Τυχερόπουλο και από πού κι ως πού να τον ξέρουμε και να τον θυμόμαστε, ρε Νικόλα;) Σ’αυτό το κλίμα, «κουμπώνω» τραγουδάρα από Queen “I Want it All” (ένεκα που είχαμε και Πλατινένιο Ιωβηλαίο) και φύγαμε για τα #FlyNews της Κυριακής μας…
Δείξε Μου Τους Φόλοουερζ Να Σου Πω Ποιός Είσαι…
Με τρώει ο πισινός μου, το ξέρω αδέλφια. Ναι… Καλοκαιριάτικα τώρα μού ‘ρθε στην τρέλα μου πάνω. Η ζέστη, ο ανάδρομος, η δίαιτα, θες που δεν έχω σχέση… Τι να πω, δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως που σ’αυτήν την Κοινωνία, τα Σόσιαλ και τη Σόουπιτς είστε κι εσείς των άκρων. Στην πυρά ο ένας, ζήτω ο άλλος… Κάνσελ ο δείνα, σέηβ τον τάδε. Αν αναρωτηθώ, δηλαδή, τώρα γιατί η Χριστίνα Μπόμπα απαντά σε παλιακά, παλιομοδίτικα και παρωχυμένα μηνύματα δίνοντάς τους υπόσταση, αντί να τα αφήσει να λιμοκτονήσουν στο σκοτάδι που ανήκουν δε θα είναι σα να λέω ότι δεν πέρασα καλά, διακοπές στη Σαντορίνη; #πεστεναμεφάτε.
Όταν, μια ολόκληρη μερίδα της δημόσιας σφαίρας τόσα χρόνια κριτικάρει την υπερέκθεση της Χριστίνας και του Σάκη στα σόσιαλ για να ταΐσουν το τέρας του 1.000.000 ακολούθων – όπως ο ίδιος το όρισε είχαν ασχοληθεί καθόλου να απαντήσουν; Όχι. Συνέχισαν αυτό που γουστάρουν και καλά έκαναν. Τώρα, η Χριστίνα δεν άντεξε και απάντησε σε κάποια «σκοτεινά» μηνύματα που προέρχονταν 9 στα 10 από γυναίκες ακολούθους της; Γιατί δε μένει στα χιλιάδες θετικά για την ομολογουμένως όμορφη φωτογραφία της και γιατί δεν ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει γι’αυτά; Υποχρεωμένοι είναι όσοι τη γουστάρουν ως μαμά, ως σύζυγο και ως γυναίκα ώστε να τους θεωρεί τόσο δεδομένους δίνοντας αξία στις τελειωμένες απόψεις, των ελαχίστων πουθενάδων;
Και στην τελική, όταν εκθέτεις τόσο περιεχόμενο από τη ζωή σου στο κοινό είσαι προετοιμασμένος να έχεις 8 καλά σχόλια και 2 αρνητικά. Δεν το ήξερες; Θα σ’το πω εγώ. Δεν ξέρω αδέλφια, αλλά είμαι αρκετά χρόνια σ’αυτόν τον χώρο, ώστε να μην πιστεύω ότι υπάρχει κάτι αυθόρμητο και μη προετοιμασμένο. Γι’αυτό και δεν πιστεύω συνεκτιθέμενους επαγγελματίες που «απηύδυσαν», έχασαν την ψυχραιμία τους και απάντησαν δημόσια σε έναν τελειωμένο νοουλάιφερ είτε στο Insta είτε στη Eurovision…
Όσο για την κοινωνική συνείδηση του κάθε δημιουργού περιεχομένου θα φανεί στο άμεσο μέλλον κι εγώ θα είμαι ο πρώτος που θα επικροτήσω και επώνυμα θα «γυρίσω τη μπιφτέκα», αδέλφια μου. Δυστυχώς, η κοινωνία μας έχει παθογένειες να φαν’ κι οι κότες. Κοντός ψαλμός, λοιπόν… Πότε θα μιλήσει ξανά για ένα κοινωνικό θέμα; Πότε θα «ξαναλερώσει» το προφίλ της, η Χριστίνα; Και για πόσο «επικίνδυνα» ζητήματα; Μακάρι να το κάνει και να τη δοξάσω κι εγώ.
Χαμογέλα …Ζυγισμένα
Σ’αυτά τα κείμενα δε χωρούν εμμονές, μήτε και προτιμήσεις, αδέλφια. Εγώ από το youfly.com κι εσείς απ’τα tweets, ή τις αναρτήσεις σας συζητάμε για κάθε θέμα χωριστά, χωρίς φόβο, πάθος και προκατάληψη. Έχω συμπάθειες και αντιπάθειες στη Σόουπιτς; Φυσικά, άνθρωπος είμαι… Το δίκιο, όμως – ή έστω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό και συνεπές θα το παραδεχτώ κι ας με «χαλάει». Μη σας πω ότι θα το υπερασπιστώ κιόλας. Είναι πολλές οι φορές (και απ’το πρόσφατο παρελθόν μάλιστα) που υπερασπίστηκα δημόσια λεγόμενα, ή πρακτικές ανθρώπων που στο παρελθόν με αδίκησαν στεναχωρώντας τους γονείς μου. Βλέπετε, αδέλφια μου, δεν ξεχνώ ποτέ, μια που (όπως μου λένε) έχω και ωροσκόπο Σκορπιό. Όμως, προχωρώ και το δίκιο θα το αναγνωρίζω, όσο κι αν «τσούζει»…
Δεν ξέρω πώς αλλιώς, λοιπόν, να το θέσω απ’το τι πραγματικά έγινε, την περασμένη Κυριακή που μόλις ξύπνησα έβαλα να δω το «Χαμογέλα και Πάλι»: Στεναχωρήθηκα με τους φίλους μου.
«Παίζει» να είναι απ’τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου, ως τηλεθεατής (ακόμη λιγότερες από τότε που ασχολήθηκα με τον χώρο) που ένιωσα δυσφορία απ’το κρεβάτι μου. Και εξηγούμαι, αδέλφια μου: Το θέμα ήταν τα επεισόδια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και καλεσμένοι ο φοιτητής που τραυματίστηκε βαριά στις στιγμές έντασης μεταξύ φοιτητών και δυνάμεων των ΜΑΤ (δημοσιογραφική επιτυχία, ομολογουμένως) και ένας φίλος του, επίσης, φοιτητής και μάρτυρας των γεγονότων.
Ξεκαθαρίζω απ’την αρχή: Προφανώς, έχω άποψη για το θέμα, όμως αυτή δεν αφορά το παρόν κείμενο. Η δυσφορία μου προκλήθηκε απ’την μονόπαντη τηλεοπτική κάλυψη. Δε με νοιάζει ποιά είναι η άλλη πλευρά (σίγουρα υπάρχει, όπως σε όλα στη ζωή). Με πειράζει που δεν την είδα να αναπτύσσεται ισομερώς, ώστε να μου δίνεται η ευκαιρία διαμόρφωσης άποψης. Δε βλέπω τηλεόραση – και δη μια ψυχαγωγική εκπομπή που οφείλει να καταπιάνεται ψύχραιμα με τα θέματα, χωρίς «γραμμή» και δεδομένη στάση – για ν’ακούσω μία και μόνη κυρίαρχη άποψη, ακόμη κι αν είναι του παρουσιαστή, ή του πιο δυναμικού πανελίστα. Αν ήθελα αυτό, τους έπαιρνα και τηλέφωνο να μου τηνε πουν.
Καταλαβαίνω πως έχεις τη μία πλευρά (που μπορεί και να έχει και δίκιο θα πω εγώ) με καλεσμένο που οφείλεις να τιμήσεις – ειδικά, αν ξέρεις ότι προτίμησε εσένα από άλλους 50 σε ενημέρωση και «ψυχαγωγία» που τον ζητούν. Άλλο, όμως αυτό που είναι θεμιτό και άλλο να ολοκληρώνεις το θέμα με ερώτηση για το αν έχει όρεξη μετά από όλα αυτά να επιστρέψει στους αγώνες και επιστέγασμα την παρατήρηση πως, αν δεν υπάρχουν φοιτητές δεν έχει νόημα η ύπαρξη καμίας βιβλιοθήκης και ότι τα πανεπιστήμια είναι χώρος για σπουδαστές και όχι για δυνάμεις καταστολής.
Επαναλαμβάνω: Δε με ξένισε που δεν άκουσα την άποψή μου (γιατί πραγματικά, μπορεί και να συμφωνώ) αλλά το γεγονός ότι δε μου δόθηκε η επιλογή να τη διαμορφώσω, ή να την αλλάξω. Έστω, ότι ένας τηλεθεατής δεν είχε ιδέα τι έγινε στο ΑΠΘ, γιατί του στερείς το δικαίωμα της γνώμης, έστω και από μια ψυχαγωγική εκπομπή;
Θα μου πείτε, γιατί ρε Ούγγα, στα άλλα Μ.Μ.Ε. καλύπτονται ισομερώς τα θέματα και ειδικά τα πολιτικά; Προφανώς όχι, θα σας απαντήσω. Αναφέρονται, όμως, οι πλευρές με βάρος στην «πολιτική κλίση» του Μέσου κι εγώ ξέρω τι επιλέγω να δω ανάλογα με την τοποθέτησή μου (καλώς, ή κακώς). Από μια ψυχαγωγική εκπομπή όμως, έχεις την ελπίδα πως, επειδή δεν αποτελεί το κύριο αντικείμενό της η ενημέρωση θα ασχοληθεί με το θέμα, ώστε να κατατοπίσει ακόμη κι εκείνους που δεν είχαν την ευκαιρία να το παρακολουθήσουν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν τέτοια η απουσία άλλων επιχειρημάτων, πέραν αυτών του καλεσμένου (εξαιρώ τη μία φωνή της Άριας Καλύβα) που αναγκάστηκα να γυρίσω στον ΣΚΑΪ για να «ισοφαρίσω» και λίγο φιλοκυβερνητικά.
Φοβισμένοι Πανελίστες
Μωρέ Έλληνες, τι πάθανε οι πανελίστες και φοβούνται να μιλήσουνε; Γι’αυτό δε βρίσκονται στις παρέες των εκπομπών που συμμετέχουν; Για να συζητούν ωραία κι όμορφα, πολιτισμένα κι ήρεμα τα θέματα που προκύπτουν στην επικαιρότητα; Χαλαρά τα ενημερωτικά, χωρίς στόμφο τα μουχαμπέτια, όπως κάνουν οι παρέες; Είπαμε, όχι και το άλλο άκρο: Των πάνελ (στα οποία έχω συμμετάσχει, δυστυχώς κι εγώ) που θεωρούσαν εαυτούς, δικαστική έδρα. Μιλάω για κάτι ενδιάμεσο: Την κουβέντα μιας παρέας που καλύπτει όλες τις πλευρές ενός θέματος, χωρίς πρόθεση να προσβάλει, να κρίνει, να διδάξει, ή να «περάσει γραμμή» – φυσικά, έχοντας πάντα στο μυαλό της ότι η κουβέντα και τα νοήματα είναι όσο παρεΐστικα όσο επιτρέπει ο δημόσιος λόγος.
Έτσι τά ‘παμε, έτσι τα συμφωνήσαμε. Έλα, όμως, που οι πανελίστες «λάκισαν» και πάνε με αυτό που θεωρούν ως κοινό αίσθημα. Εντάξει, για να πούμε και «του στραβού το δίκιο» έχει φοβηθεί το μάτι τους με τόσο κράξιμο, ψόφο, κάνσελ και καρκίνο που πέφτει στα σόσιαλ κατά καιρούς με εξήγηση, ή χωρίς. Από πότε όμως μια τεκμηριωμένη άποψη, ευγενικά εκπεφρασμένη φοβάται να ειπωθεί; Από πού κι ως πού η αντίθετη γνώμη να διστάζει να εκστομιστεί; Αποκλείεται να μας έχουν μεγαλώσει κάπως οι γονείς μας, να εξελιχθήκαμε, να βελτιωθήκαμε, να διορθώσαμε τα πατριαρχικά κατάλοιπα και να γίναμε καλύτεροι άνθρωποι; Γιατί το να θεωρείς το σωστό στην τηλεόραση αποτελεί προνόμιο ορισμένων και αν διαφωνήσεις μαζί τους, θες το λάθος;
Αν συμφωνώ με τον αγώνα που κάνει ο Γιώργος Καπουτζίδης για μια καλύτερη και ίση κοινωνία όλων των ανθρώπων, χωρίς διαχωρισμούς, όμως διαφωνήσω με κάποια πρακτική του, τον τρόπο που εκφράστηκε, ή το ύφος που υιοθέτησε σε κάποια περίσταση, είμαι αυτόματα ομοφοβικός, ή εναντίον του ιερού σκοπού του και στην απέναντι πλευρά; Αν παραδέχομαι τον Σεφερλή, ως τον τελευταίο πηγαία λαϊκό καλλιτέχνη του θεάτρου και δουλευταρά, αλλά θεωρώ το αστείο με το βιασμό στο Super Mammy, μαλακία βρίζω τους θαυμαστές του και είμαι απέναντι στους 4.000 ημερήσιους θεατές του στο Δελφινάριο; Εγώ δηλαδή, αυτή την εβδομάδα που εξέφρασα δυσπιστία ως προς τις προθέσεις των «δημιουργών περιεχομένου» σε ό,τι αφορά κοινωνικά ζητήματα είμαι με την παλιακή, σκοτεινή, κακή πλευρά των ζητημάτων αυτών; Ε, λοιπόν, σας απαντώ: Δεν είμαι. Απλά, διαφώνησα με τη Χριστίνα.
Όχι τίποτα, αδέλφια μου, αλλά φτάσαμε στο άλλο άκρο ένα πάνελ ολόκληρο να εκφράζει μία άποψη. Σε ποιό θέμα, κοινωνικό, ερωτικό, ανθρωπίνων σχέσεων, θρησκευτικό, πολιτικό, επιστημονικό, ακόμη και ιατρικό υπάρχει μία και μόνη άποψη, μέχρι να καταλήξουμε στην πλησιέστερη στην ορθή; Γι’αυτό, φτάσαμε στο «Καλύτερα δε Γίνεται» της περασμένης Κυριακής, τέσσερις άνθρωποι στο πάνελ, εκτός παρουσιάστριας να το φέρνουν από εδώ να το τραβάνε από εκεί για να αποφύγουν να πουν κάτι που θα δυσαρεστούσε τον Μάρκο Σεφερλή. Μα, δε θα τον δυσαρεστούσατε, αν στοιχειοθετήσετε αυτό που λέτε και δεν τον προσβάλλετε. Μπορεί να διαφωνήσει, αλλά δε γίνεται να παρεξηγηθεί κι αν το κάνει δικό του πρόβλημα. Ούτε ο Παναγιώτης, η Εβελίνα, η Ναταλία, ή ο Δημήτρης έχουν τέτοια παιδεία, παρελθόν και πρόθεση. Για να μη μιλήσω για το ήθος της επικεφαλής, Ναταλίας Γερμανού.
Βλέπετε, λοιπόν, που έφτασαν στο άλλο άκρο να φοβούνται να μιλήσουν; Μόνο ο Παναγιώτης εξέφρασε μουδιασμένα την αντίθετη άποψη για να ακούσουμε στο τέλος απ’τον Δημήτρη Πανόπουλο πως, αντί να κριτικάρεις ένα κακό αστείο που προσβάλλει κάποιον, προτιμότερο είναι να αναλογιστείς τι έκανες εσύ για την ομάδα που θίγεται. Μη βρίζεις τον Χίτλερ που κυνηγούσε τους Εβραίους, βρίσε εσένα που δεν τους βοήθησες…
Λευτεριά στους πανελίστες, θα αναφωνήσω, αδέλφια. Γιατί η πολυφωνία είναι ισάξια της ελευθερίας του λόγου. Τι να το κάνω να είμαι ελεύθερος να πω μια άποψη, αν αυτή πρέπει να είναι η μία/δημοφιλής για να μη δυσαρεστήσω τους «αποδεκτούς» και φάω «κρα» απ’τους φανατικούς τους; Ε; Τι να το κάνω που λέει κι ο Αργυρός;
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την Κουιζάρα μας:
Ποιός παρουσιαστής πηγαίνει στα event με προσωπικό ακόλουθο που κουβαλάει προβολέα πάνω απ’το κεφάλι του «ποιμένα» του για να «βγαίνει» πάντα λαμπερός, ακόμη και στις φωτογραφίες των άλλων;
Βαριά ζεστό θα είναι το καλοκαίρι, λένε οι ειδικοί, αδέλφια μου. Ζόρικος και ο χειμώνας που έρχεται… Επειδή τα τελευταία χρόνια, η ζωή μας πάει «νεροτσουλήθρα» το λέω, όχι τίποτ’άλλο. Σε κάθε περίπτωση, παραμένουμε ζωντανοί, όρθιοι και ο ένας στο πλάι του άλλου. Και το σημαντικότερο: Χαμογελάμε και κάνουμε τους άλλους ν’ανησυχούν. Αρκετά ανησυχήσαμε εμείς.
Όσον αφορά την τηλεόραση, δεν είμαστε κακοί, ίσως λίγο φοβισμένοι… Το μόνο σίγουρο είναι πως καλό θέλουμε να κάνουμε σε μια κοινωνία που τα φίλτρα αντικατέστησαν τις μάσκες. Κι αν οι παραπάνω σκέψεις μου, σας «έβγαλαν» αγανάκτηση, ή μανούρα πνίξτε τις στο παγωμένο καρπούζι. Βάλτε Σάκη Μπουλά «Μπανάκι Μανάκι» δυνατά να παίζει και φύγαμε για Καλοκαιράρα:
Πηγή: Youfly.com
Discussion about this post