Ο λόγος του Δημάρχου Αλεξανδρούπολης Γιάννη Ζαμπούκη για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της #Αλεξανδρούπολης

Ο πανηγυρικός λόγος που εκφώνησε, 14 Μαϊου 2020, ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης Γιάννης Ζαμπούκης για τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της #Αλεξανδρούπολης και ενσωμάτωσής της στον εθνικό κορμό χθες 14 Μαϊου 2020

Είμαστε εδώ για να γιορτάζουμε αυτή την επέτειο, να τιμήσουμε και να κρατήσουμε το πνεύμα εκείνων των γεγονότων ζωντανό με το συναίσθημα, και ξυπνώντας τη μνήμη. Και ας το κάνουμε μέσα στη συνθήκη της πανδημίας και την τραγική επικαιρότητα στα σύνορα του Έβρου δίνοντας τον αγώνα για φυσική και εθνική επιβίωση.

Όλα αυτά, έγιναν το εύφορο έδαφος για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τους θεσμούς, να αναδειχθούν η αξία της κοινωνικής αλληλεγγύης, της συνοχής και της ελευθερίας.

Η δημοκρατία αποκτά νόημα και περιεχόμενο, μόνο όταν οδηγεί σε μια κοινωνία ελευθερίας και αλληλεγγύης και είμαστε εδώ για τα πρώτα εκατοντάχρονα γενέθλια της Αλεξανδρούπολης, εδώ στο ίδιο σημείο που πάτησε ο στρατηγός Μαζαράκης και το επιτελείο του για να υπογράψει με τους δημογέροντες και τον Μητροπολίτη το πρωτόκολλο της παράδοσης της πόλης. Εδώ, στον ίδιο αύλειο χώρο που πανηγύριζαν οι πρόγονοί μας κατάπληκτοι, και ευγνώμονες όπως και εμείς, σήμερα και πάντα εδώ, να μαρτυρούμε τη λαμπροσύνη της μέρας που εξακολουθεί να μας συγκινεί, γιατί η λάμψη της είναι η ελευθερία. Η αξία της ελευθερίας.

Το ότι βρισκόμαστε εδώ σήμερα, το οφείλουμε στους ήρωες που δεν είχαν επιλογή μεταξύ θανάτου και σκλαβιάς αλλά και σε όλους τους άλλους, γνωστούς, λιγότερο γνωστούς και στις χιλιάδες αγνώστων. Σε αυτούς που τα σώματά τους ήταν εμψυχωμένα με ένα όραμα και οι ψυχές τους ένα με την τόλμη, γιατί πίστευαν, και όχι απλά επιθυμούσαν την ελευθερία αυτή που αποτελεί το θεμέλιο της υπόστασής μας ως μέλη δημοκρατικής κοινωνίας και μέτοχοι μακραίωνης ιστορίας.

Σήμερα που η ψυχή μας αναπτερώνεται από τους εορτασμούς για εκατοντάχρονα της απελευθέρωσης και της ενσωμάτωσης, είμαστε εδώ για να τιμήσουμε την 14η Μαΐου, όχι σαν μια απλή επέτειο, αλλά σαν μια εθνική υποθήκη.

Οφείλουμε να αντλήσουμε τα κατάλληλα διδάγματα και να ενεργοποιήσουμε την ιστορική μας μνήμη. Να θυμηθούμε, να συγκινηθούμε, και να μετατρέψουμε τη μνήμη σε βίωμα και αγώνα, αν θέλουμε αυτός ο τόπος να μην παραμένει ένας ξενώνας και εμείς ξένοι χρήστες.

Ο τόπος να γίνει τόπος μας, όπως έγινε για όλους όσους όταν πρωτοήρθαν σε αυτή τη γη, και αποτέλεσαν τον πρώτο οικιστικό πυρήνα της πόλης μας. Έμποροι κεφαλαιούχοι και διπλωμάτες μαζί με όσους δούλευαν στα τρένα, και το λιμάνι, που δούλευαν για την επιβίωση και λειτούργησαν καταλυτικά στα χρόνια που ακολούθησαν, για να αποτραπεί ο αφελληνισμός της περιοχής. Να γίνει τόπος μας όχι μόνον τόσο όσο φτιαχνόμαστε από αυτόν αλλά να τον αγαπήσουμε όπως τα πράγματα που αγαπάμε όχι μόνο γιατί είναι κτήματά μας αλλά γιατί είναι δικά μας. Έτσι όπως τον βίωσαν όλοι όσοι ήρθαν εδώ και εγκαταστάθηκαν μετά το ‘22 και εμπλούτισαν τη φυσιογνωμία του τόπου.

Ας δεχθούμε τα μηνύματα του πατριωτισμού, της θυσίας, της πίστης και της αγωνιστικότητας που αναβλύζουν από τη μνήμη της 14ης Μαΐου ως πηγές, για να μάθουμε και να αξιολογήσουμε σωστά αρετές, δυνάμεις και αδυναμίες. Να δούμε, τι κατόρθωσαν οι πρόγονοί μας στο παρελθόν που βρέθηκαν τόσες φορές στη δίνη των πολεμικών γεγονότων και των ανατροπών. Να ανανεώσουμε τις αγωνιστικές μας δυνάμεις για να διεκδικήσουμε με αυξημένη αποφασιστικότητα αταλάντευτη θέση και απόφαση, ό,τι αυτό το κομβικό κλειδί, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, δικαιούται.

Η Αλεξανδρούπολη γεννημένη σε μια εποχή ριζικών μεταβολών και ανακατατάξεων στην Ευρώπη, βρέθηκε στις παρυφές των πολιτικών, οικονομικών, αναπτυξιακών σχεδιασμών. Σήμερα η πόλη -λιμάνι της Αιγιακής Θράκης πάνω στους άξονες Β.Ν – Α.Δ. βρίσκεται και πάλι στο σταυροδρόμι των νέων γεω-οικονομικών διακυβευμάτων.

Η πραγματικότητα απαιτεί αλλαγές στη νοοτροπία και τη διαχείριση. Να αξιοποιήσουμε το πολιτιστικό μας απόθεμα, να το δούμε με σεβασμό, να το μελετήσουμε, για να εμπνευσθούμε και να δημιουργήσουμε την παράδοση του μέλλοντος.

Η μνήμη δεν είναι μουσειακό είδος. Είναι βίωμα, ζώσα κατάσταση. Η μνήμη είναι πηγή, στα νάματα της οποίας μπορούμε και σήμερα να εμβαπτισθούμε και να ξανα-γευτούμε αλλά και να πραγματώσουμε απλές, ανθρώπινες αξίες της αποδοχής της διαφορετικότητας.

Να «ξαναβρούμε την ψυχή μας», την αυθεντικότητά μας, την πίστη μας σε αρχές και αξίες για να δρομολογήσουμε την οικονομική και κοινωνική μας πορεία.