Ο «απολογισμός» της χρονιάς, η μαγκιά της Ακρίτα, ο Φώτης, το Πρωινό κι ο Αυτιάς

Μπήκε το 2023 κι εγώ νιώθω σαν το μακό μπλουζάκι του Μπισμπίκη αδέλφια: Ολόιδιος. Πέρασε και δεν ακούμπησε η νέα χρονιά. Εκτός βέβαια, αν οι αλλαγές μέσα μου (γιατί κάτι άσπρες τρίχες παραπάνω μου, τις παρατήρησα) έχουν δρομολογηθεί και μένει να φανούν τους επόμενους μήνες – μπορεί και όχι.

Σκέφτηκα, μήπως φταίει που δεν ακολούθησα την πεπατημένη των Τσελέπριτιτς να κάμω κι εγώ δημόσια τον «απολογισμό της χρονιάς». Ακούστε τώρα, παπαριά… Όχι, παραδέχομαι ότι το σινάφι μου είναι ευρηματικό. Ψάχνουμε αφορμή για τίτλο και περιεχόμενο για ποστ, μη και «σβήσουν τα φώτα» και καταλάβουμε ότι δεν έχουμε ζωή. Ποιός ο λόγος να κάνεις τον προσωπικό απολογισμό της χρονιάς που φεύγει, δημόσια; Ποιός (εκτός απ’το χωνευτήρι των Media και Social Media) θα θεωρούνταν φυσιολογικό να θέλει ν’ακούσει τι πήγε λάθος στη ζωή κάποιου το 2022 και θα διορθωθεί το ‘23; Ποιόν αφορά; Μετριέται η εξέλιξη των ανθρώπων, μέσα απ’τα μαθήματα της ζωής σε λάικ και κλικ;

Αλλά, θα επιστρέψω στον ταλαίπωρο συνάδελφο/συναδέλφισσα: Πόσο αλλοτριωμένος πρέπει να είσαι για να χρειάζεσαι ντουντούκα, ώστε να μας ανακοινώσεις τι θ’αλλάξεις στη ζωή σου από εδώ και πέρα; Μήπως επειδή δε θα τ’αλλάξεις και τα λες για να τ’ακούσουν όλοι οι άλλοι πέραν του βασικού ενδιαφερόμενου-του εαυτού σου; Να πω ότι το κάνεις γιατί η έκθεση της δημοσιότητας θα σε «τιμωρήσει» μέσα απ’τη ντροπή που θα νιώσεις και την αποζητάς, ως εξιλέωση; Μα, δε βλέπω να σε πιάνουν οι ντροπές – από τσίπα, μόνο τη Σοφία ξέρεις…

Κάτι Να Πατήσεις Πάνω κ’ Να Συνεχίσεις…

Ορίστε, η πρώτη γραπτή γκρίνια του 2023, αδελφάκια μου. Με τις υγείες μας. Ας ξεκινήσουμε τα Τεταρτιάτικα #Reminders μας όμως, με δυό πολύ ελπιδοφόρες «αλήθειες» για την εορταστική περίοδο που δε γνώριζα και μ’έκαναν κάπως να αναθαρρήσω. Γνωρίζατε πως το εορτολόγιο της Εκκλησίας έχει ορίσει ημέρα μνήμης των νηπίων (περίπου 14.000) που θανατώθηκαν με διαταγή του Ηρώδη; Πρόκειται για την 29η Δεκεμβρίου και μπορεί η αφορμή μνήμης να είναι το τραγικότερο των γεγονότων, όμως η κίνηση μιας θρησκείας αμέσως μετά τη γέννηση του «βασικού εκπροσώπου» της και τον εορτασμό της με κάθε επισημότητα να μην ξεχνά τα νήπια που τόσο άδικα κι αναίτια σφαγιάστηκαν… Κάπως αυτή την εποχή με ηρέμησε. Η μέρα των «Αγίων Νηπίων» μόλις 4 ημέρες μετά τα Χριστούγεννα και όχι μακριά απ’τη χαρά της γέννησης του Θεανθρώπου (όπου θα μπορούσε να τοποθετηθεί), μου υπενθυμίζει ρεαλιστικά την πραγματικότητα μετά τις εορταστικές υπερβολές των Χριστουγέννων και προσδίδει στη συγκεκριμένη θρησκεία μια ενσυναίσθηση που χρειάζομαι.

Το δεύτερο αισιόδοξο που θέλω να σας αναφέρω το «συνάντησα» διαβάζοντας για τα χριστουγεννιάτικα έθιμα και παραδόσεις του τόπου μας. Σε πολλά (πάρα πολλά) μέρη της Ελλάδας, λοιπόν, αποτελεί έθιμο να φροντίσεις ιδιαίτερα τα ζώα, τόσο τα οικόσιτα, όσο και τα κατοικίδια, μα κι εκείνα που βοηθούν στις αγροτικές δουλειές της οικογένειας την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ανάλογα με την περιοχή μάλιστα, τα έθιμα προβλέπουν κομμάτι απ’τη βασιλόπιτα, την πρωτοχρονιάτικη κουλούρα, ή και το πρώτο πιάτο απ’το οικογενειακό τραπέζι να δίνεται στα ζωντανά. Η παράδοση αποδίδει, που λέτε, την έξτρα-φροντίδα αυτή στην έλευση του Μεγάλου Βασιλείου την ημέρα της γιορτής του. Ο, δικός μας, Άη Βασίλης περνά, λένε, τη νύχτα απ’τα ζώα για να τα ρωτήσει αν τους φέρονται καλά στο σπίτι… Όλα αυτά, πριν θεσπιστεί Νόμος για την προστασία των ζώων 2020 χρόνια μετά…

Κάπως μ’άρεσαν αυτά και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, αδέλφια μου. Αν δε συμφωνείτε, ή έχετε σκέψεις περιμένω τα σχόλιά σας, όπως κάθε Τετάρτη μας. «Κουμπώνω» εγώ, κομμάτι (“Maneater” από Daryl Hall και John Oates που ήταν πρώτο στο Billboard σαν σήμερα το 1983) και ξεκινάμε τα #Reminders μας

Να θυμάμαι…

• ότι είναι μαγκιά της Έλενας Ακρίτα να ζητήσει συγγνώμη στην εκπνοή του 2022 που πίστεψε (και δεν ήταν και μόνο εκείνη, ολόκληρο Spiegel απέσυρε ό,τι σχετικό) τα Fake News για παιδί που φερόταν να αφέθηκε να πεθάνει σε νησίδα του Έβρου από ολιγωρία των ελληνικών Αρχών απέναντι σε ομάδα εγκλωβισμένων προσφύγων.
• ότι ο τίμιος και ειλικρινής ακτιβισμός του Φώτη Σεργουλόπουλου βοηθά μια κοινωνία ολόκληρη λόγω της οικείας και αγαπητής δημόσιας παρουσίας του ανδρός. Τον ίδιο όμως, φαίνεται να «τον χαλάει» και να τον μανουριάζει πιο συχνά απ’όσο θα περίμενε κανείς.
• ότι στον σχολιασμό του «Το Πρωινό» στο θέμα των «κοριτσίστικων/αγορίστικων» παιδικών παιχνιδιών που έθεσε ο Φώτης, κανείς δεν είπε αυτό που σκεφτόταν. Όλοι είπαν μέρος αυτού που ήθελαν φοβούμενοι εύλογα τον «πέλεκυ» του #πολιτικαλκορέκτ. Μπορεί και όχι, βέβαια. Αφού όμως, δεν είσαι έτοιμος να συνεισφέρεις στον κοινωνικό διάλογο, τι το «παίζεις» το θέμα; Για να βάλουμε κάτω να μετρήσουμε πόσο καλός πατέρας είναι ο καθένας; Και ούτε κουβέντα για την «ταμπακιέρα». Θα μου πείτε: «Εσύ, θα τα έλεγες, ρε εξυπνάκια;» Όχι, φοβάμαι κι εγώ, αλλά θα δοκιμάσω να τα γράψω την Κυριακή στα #FlyNews.
• ότι δεν είναι και πολύ αισιόδοξο για την τηλεοπτική ψυχαγωγία του τόπου να περιμένουμε όλοι πώς και πώς το Σορβάιβο Ολστά. Προς Θεού, δεν το υποτιμώ, αλλά, ιδανικά θα ήθελα να μην «πέφτω στην ανάγκη» ενός σκληρού ριάλιτι επιβίωσης για να «ξεχαστώ».
• ότι πήραν τώρα οι «άλλοι» λεφτά για να πάνε να τσακωθούνε δημόσια στον Άγιο Δομίνικο. Έχει κάποιος περιεκτικότερο τσοπ-τισκρίψιον για τη φάση;
• ότι Ρούλα Κορομηλά και Νίκος Κοκλώνης «κονταροχτυπήθηκαν» σε ποσοστά τηλεθέασης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Νικητής αναδείχθηκε το J2Us (ανεξαρτήτως μικρής διαφοράς, αυτή είναι η αλήθεια και όπως την έγραψα αντίστοιχα για το βράδυ των Χριστουγέννων, έτσι κάνω και τώρα).
• ότι ο Γιώργος Αυτιάς, 05:30 ανήμερα την Πρωτοχρονιά έκανε live εκπομπή κανονικότατα.
• ότι η ατάκα του Βασίλη Μπισμπίκη για τον εαυτό που του «βγάζει» η Δέσποινα μακριά από τους όποιους «δαίμονές» του είναι ο ορισμός του απόλυτου ταιριάσματος, ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Αδελφή ψυχή κάποιου δεν είσαι, αλλά γίνεσαι…
• ότι η Φαίη στον Νίκο Μουτσινά είπε ότι θα έβλεπε/ταίριαζε/ασχολούνταν με όλα τα πρωινά. Σε ένα μόνο απέφυγε ν’αναφερθεί – σ’αυτό που μέχρι πέρσι έστησε σαν κομμάτι του εαυτού της. Το καταλαβαίνω, αλλά δεν παύει να με στεναχωρεί.
• ότι αυτό με έκανε και γέλασα #σορυνοτσόρυ

Ιουλία Καραπατάκη: Η Ελπίδα σε Φωνή…

Και τώρα, θέλω να σας παραδεχτώ κάτι, αδέλφια μου. Όλα αυτά τα χρόνια ασχολούμαι με τη μουσική, κυρίως μέσα απ’το ραδιοφωνικό Mappes Show. Παρόλα αυτά, προχθές, σερφάροντας στο YouTube ένιωσα ο πιο ανεπαρκής στα ακούσματα, γι’αυτό και απολογούμαι. Ο λόγος ακούει στο όνομα Ιουλία Καραπατάκη. Τη γνωρίζετε (αντίθετα μ’εμένα) και είναι ντροπή μου που θέλω να αποκαλούμαι «ραδιοφωνατζής». Κάλλιο αργά παρά ποτέ, όμως… Σας αφιερώνω τη μαγεία ενός ανθρώπου φαινομενικά σαν εμάς που όμως, μέσα απ’το ταλέντο του ανεβαίνει στη σκηνή και μετά την πρώτη νότα φαντάζει 2,5 μέτρα… Αδέλφια, η καλύτερη φωνή που έχουμε να επιδείξουμε από εποχής Μαρίκας Νίνου, η Ιουλία Καραπατάκη με τον Εισβολέα στην «Μπανιστιρτζού» από το «Μουσικό Κουτί» της ΕΡΤ. Τα λέμε στα #FlyNews της Κυριακής…