Ο «Άγνωστος Πόλεμος».
Το είπατε μία στο περιστατικό με τον Τζέημς πέρυσι, ύστερα με τον Τάσο Χαλκιά φέτο: Λέμε φταίξανε και οι δύο πλευρές, άσ’το να πάει… Το ξανάπατε για τον Περρή που, έχει χρυσή καρδιά, αλλά, αν νιώσει πως τον αδικείς, «κολλάει», μέχρι να συναντηθείτε, κοιταχτείτε στα μάτια και δε χρειαστεί καν να «τα βρείτε» – λέμε άσ’το να πάει κι αυτό. Το ξαναματα-επαναλαμβάνετε τώρα, με αφορμή τα όσα είπε η Καραβάτου κι ύστερα, η Ναταλία… Ε, κάπου ώπα: Κανείς δεν έχει εμπάθεια με τη Μαλέσκου. Κανείς δεν κοιμάται και ξυπνάει ψάχνοντας λόγους να τη βρίσει. Κανείς δεν πληρώνεται για να παραμονεύει στη μαλακία της, ούτε της «τραβάει τα μαλλιά» επειδή τον χυλοπίτιασε. Σας έχω νέα: Δεν υπάρχει μια φυλή Ελλήνων που ζει για να διώξει την Ιωάννα Μαλέσκου απ’την τηλεόραση.
ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ έχουμε δεχτεί κριτική για πράγματα που είπαμε, ή κάναμε δημόσια. Η τηλεόραση μεγεθύνει, ο «αέρας» παρασύρει και η ματαιοδοξία ανάλογα με την πείρα σου – όσο απαραίτητη μπορεί να είναι – παραμένει και κακός σύμβουλος. Αποτέλεσμα: Έχω πει κι έχω κάνει μαλακίες στη δουλειά μου να φαν’ κι οι κότες (και συνεχίζω). Και με κράξανε. Και με κράξατε. Και δίκιο είχατε. Βρείτε μου έναν, ΕΝΑΝ που δεν άκουσε «σκατό», ειδικά στα πρώτα του, βήματα. Δεν καταλαβαίνω που βλέπει η Ελεονώρα και ο Κώστας, για παράδειγμα, τον «πόλεμο» στην Ιωάννα…
Απ’την άλλη, απ’τον Μουτσινά, μέχρι τη Ζαρίφη και απ’τη Σίσσυ μέχρι τη Ναταλία, όλοι «μοκώσαμε» (βλέπετε, δεν αναφέρω καν, την Ελένη). Σκύψαμε κεφάλι, διορθώσαμε την πορεία μας, ή/και κρατήσαμε την παλιά, ακλώνητοι. Σίγουρα, όμως, δεν απαντούσαμε σε κάθε κριτική, δεν ποστάραμε για κάθε σχόλιο και δεν αφήναμε τίποτα να πέσει κάτω, κάθε φορά που είμασταν στον «αέρα». Έναν «αέρα» που μας παραχωρήθηκε για να κάνουμε εσάς να περνάτε καλά και όχι να «λύνουμε» τις διαφορές μας με όποιον τόλμησε να μας αδικήσει. Έτσι είναι αυτή η δουλειά, έτσι είναι όλες οι δουλειές: Αδικείσαι και… αδικείσαι. Άντε, καμιά φορά, αδικείς κιόλας. Προτεραιότητα όμως, έχει η δουλειά σου που δίνει και τις απαντήσεις. Κανείς δεν ήρθε να διδάξει κανέναν, ή να διορθώσει κανέναν άλλον πέραν του εαυτού του. Ούτε η τηλεόραση χρειάζεται κάποιον Μεσσία να την εξυγιάνει και να τη φέρει στον ίσιο το δρόμο.
Ειδικά ο Κώστας έχει κριτικάρει πάντα με επιχείρημα ό,τι άτοπο, άκυρο, άκομψο και δημόσια επιβλαβές θωρεί στη Σόουπιτς, όλα αυτά τα χρόνια – θα έπρεπε να ξέρει. Κι αν δεν ξέρει ας ρωτήσει ανθρώπους που γνωρίζουν. Γιατί, αν δεν τους ρωτήσει, τότε τους προσβάλει – ειδικά αν πλέον είναι και δικοί του, συνεργάτες, ή της εκπομπής που ακολουθεί. Τελευταίος, αλλά πρώτος σε σημασία πρέπει να αναφερθεί ο παράγοντας των δικών σας τηλεκοντρόλ, εδώ και δύο χρόνια. Αυταπόδεικτα, η πρώτη «κριτική» γίνεται από εσάς. Στο κόλπο, λοιπόν; Εμπαθείς και οι τηλεθεατές; Ή ο κάθε «Περρής» έχει τόση δύναμη και σας επηρρεάζει;
Να ξεκαθαρίσω κάτι, αδέλφια μου, αυτό το κείμενο δεν αφορά την Ιωάννα, αλλά την αδικία του «τσουβαλιάσματος» σ’αυτόν τον χώρο (ειδικά από επαγγελματίες που έφαγαν «τσουβάλιασμα» με το κουτάλι στις καριέρες τους). Ας αφήσουμε, λοιπόν, τους αφορισμούς αναμετάξυ μας κι ας μιλήσουμε με περιστατικά κι ονόματα: Άδικος ο τάδε που έκρινε την Ιωάννα που είπε, ή έκανε εκείνο στην δείνα εκπομπή, συνέντευξη, ή δήλωση. Αυτά τα «όλοι εμπαθείς», «όλοι κακεντρεχείς», «όλοι εμμονικοί» είναι ουτοπικά, άδικα και γιατί όχι, ύποπτα, αδέλφια μου…
Πες τα, Φώτη…
«Άμα θέλετε να ακούτε ραπ, αυτό είναι το ραπ. Αυτό είναι το ραπ ρε παιδιά, μπορείτε να πάτε να ακούσετε εκκλησιαστικά. Μπορείτε να πάτε να ακούσετε Μαντόνα, Πέγκυ Ζήνα, Γαρμπή. Δεν μπορείτε να πάτε να ακούτε αυτούς τους στοίχους και έπειτα όταν ο καλλιτέχνης λειτουργεί με έναν τρόπο ανάλογο της μουσικής του, να σοκάρεσαι και να πέφτεις από τα σύννεφα και να λες δεν το περίμενα. Τι ακούς; Τι λέει αυτός ο man στα τραγούδια του»
Λάιτ μου, αδελφάκο μου, ν’αγιάσει το στόμα σου (εκκλησιαστικά μιλάω). Πώς μας πετσόκοψες έτσι; Τι είπε ο Φωτάρας (ελεύθερη μετάφραση του Light); Ότι τρίβεις κρεμμύδια και ξαφνιάζεσαι που «τρέχουν» δάκρυα. Εδώ και μια πενταετία ακούτε τους στίχους της συγκεκριμένης μουσικής: γρήγορα λεφτά, «φτιαγμένα» αμάξια, ναρκωτικά, όπλα και σεξ. Τι περιμένατε, δηλαδή να βρείτε πάνω στους καλλιτέχνες που τα τραγουδάνε αυτά; Σετ κεντήματος;
Έτσι μας συστήθηκαν, αυτά τραγουδούσαν απ’την αρχή. Κι εμείς τους ανεβάσαμε στην κορυφή. Μη σας πω πόσα δίνουν στα μαγαζιά (προσέξτε, δε χρησιμοποιώ το ρήμα «πόσα παίρνουν», γιατί εφόσον τους τα δίνουν καλά κάνουν και τα παίρνουν) για μια εμφάνισή τους, 15’ με 45’ χαφ πλέημπακ (παίζει το κομμάτι κι εκείνοι «τραγουδούν» όποτε γουστάρουν από πάνω); Όσα πλήρωσες για ΔΕΗ και βενζίνη φέτος μαζί. Όχι, δεν κάνω πλάκα.
Καθιερώθηκαν, λοιπόν, τραγουδώντας γι’αυτά… Στη δημόσια εικόνα τους θα πλασάρουν άλλα; Μα, θα τους λέγατε και υποκριτές από πάνω. Έτσι που τα κάναμε εμείς, οι Τράπερς μας φταίνε; Λες και πηγαίνεις για ψάρεμα στο βουνό, δεν πιάνεις τίποτα και κατηγορείς το καλάμι. Όσο για τα παραδείγματα που έφερε ο Φωτάρας (Πέγκυ Ζήνα, Μαντόνα και Γαρμπή) προφανώς, δεν είναι υποτιμητικά, ούτε και η αναφορά στην Εκκλησία βλάσφημη. Έκαστος στο είδος του, μας λέει ο Light. Αν θες λαχανικά, πας στον μανάβη και κρέας στον χασάπη. Να πηγαίνεις στα σφαγεία και να πέφτεις απ’τα σύννεφα με τα αίματα, γιατί είσαι βίγκαν, πώς το βλέπετε; Και να κατηγορείς και τον κρεοπώλη για φονιά…
Δεν είπα ότι συμφωνώ με τη «φάση» ορισμένων, γι’αυτό και απ’το Mappes Show ψηφίσαμε και αποφασίσαμε να μην παίζουμε άλλο «Tranno». Αυτό δε σημαίνει όμως ότι χώνω το κεφάλι στη γη και κάνω πως δεν υπάρχει… Με τα υπόλοιπα που είπε ο Φωτάρας για τους πανελίστες, προφανώς δε συμφωνώ, οπότε, μετά από αυτήν τη μικρή αναλαμπή σύμπνοιας επιστρέφουμε στις «απέναντι» γωνίες μας.
Η Ανπόπιουλαρ Οπίνιον της Ημέρας.
Na ξέρατε πόσες φορές έσβησα κι έγραψα αυτές τις γραμμές, αδέλφια μου… Στην αρχή φοβήθηκα να ασχοληθώ καν: Είναι νωρίς, σκέφτηκα και θα «καώ με τα ξερά» κι εγώ. Στη συνέχεια, όμως, αναλογίστηκα κατά πόσο στην ελευθερία του λόγου υπάρχει «νωρίς» και «αργά» και μάλιστα, στη χώρα που «σκαρφίστηκε» πρώτη την έννοια της δημοκρατίας. Καλούσαν δηλαδή έναν ομιλητή στην Εκκλησία του Δήμου και φοβόταν να τοποθετηθεί, επειδή ήταν νωρίς; «Στεκόταν» καν το επιχείρημα: «Θα πάρω θέση, αλλά όχι ακόμη»;
Κι όσο έσβηνα, άλλο τόσο έγραφα, αδέλφια. Για την ακρίβεια έγραφα από πείσμα γι’αυτά που είχα σβήσει λίγο πριν. Φυσικά, αναφέρομαι στην ανάρτηση της Αφροδίτης Λατινοπούλου με αφορμή φωτογραφία που πόσταρε η Δανάη Μπάρκα και τα εκθειαστικά σχόλια από ακολούθους της που προκάλεσε (η φωτογραφία της Δανάης). Να φανταστείτε ότι ο κακομοίρης, δε θέλω να μιλήσω για το γεγονός, μια που για άλλη μια φορά ειπώθηκαν όλα από όλους και κάτι παραπάνω απ’τους υπόλοιπους. Σκοπός μου είναι να κουβεντιάσουμε τη στάση-υποδοχή-αντιμετώπιση του περιστατικού απ’τους διαχειριστές της δημοσιότητας στα Media και τα Social Media.
Το πρώτο και καλύτερο που παρατήρησα είναι πως πρέπει να προσέχεις διπλά και τρίδιπλα τι θες να πεις δημόσια για το θέμα, μη σε κατατάξουν στην «απέναντι πλευρά» και ποιός σε σώζει μετά. Είναι βλέπετε τέτοια η φόρα του ρεύματος προς τη μία (σωστή θα σας πω εγώ) κατεύθυνση που ό,τι διαφέρει (όχι διαφωνεί, διαφέρει), διατηρεί επιφυλάξεις, ή παραμένει ουδέτερο το «τρώει η μαρμάγκα». Πόσο δημοκρατικό είναι όμως, αυτό; Και αν καταλήξουμε ότι δεν είναι δημοκρατικό, δε σας κάνει εντύπωση που κάποιος φοβάται να μιλήσει, πλέον που τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και Κοινωνικής Δικτύωσης να είναι πιο ισχυρά, άμεσα και ελεύθερα από ποτέ;
Προφανώς, σε κάθε θέμα υπάρχει η δημοφιλής άποψη των «πολλών» και η κοινώς δυσάρεστη αντίθετη. Όμως, η γνώμη έστω και του ενός, οφείλει στη δημοκρατία να αντιμετωπίζεται με σεβασμό κι ας είναι και λάθος. Αν αυτό δεν αποτελεί την πεμπτουσία της συμμετοχικής διαδικασίας στον δημόσιο διάλογο, τότε τι; Εσάς, σας φαίνεται, ότι τώρα – που ο καθένας, επί τόπου έχει λόγο σε καθετί αφορά το δημόσιο βίο, χωρίς λογοκρισία – αυτό ισχύει; Πλέον, δηλαδή, που, λόγω των social media είμαστε πιο κοντά στη «φάση» Εκκλησία του Δήμου από ποτέ, αναγνωρίζετε σεβασμό στην αντίθετη (τη λάθος θα ξαναπώ) άποψη; Εγώ όχι, αδέλφια μου. Αντιθέτως διακρίνω φόβο να διατυπωθεί δημόσια που θυμίζει μάλιστα, σκοτεινά χρόνια.
Πάνω, λοιπόν, στο κυρίαρχο κύμα της δημοφιλούς άποψης «σερφάρουν» πολιτικοί, κόμματα, κυβερνήσεις (η Λατινοπούλου έχει πει και γράψει «τέρατα» τον τελευταίο καιρό, αλλά τώρα, η Νέα Δημοκρατία ένιωσε ότι πρέπει να διαχωρίσει τη θέση της… Κατά τα άλλα, δεν πάμε σε εκλογές). Έχουμε, όμως, και άλλους «σέρφερζ» που προσπαθούν να «τουμπάρουν» ψηφοφόρους, φόλοουερζ, τα «γυναικεία κοινά», ή να τσιμπήσουν κανα like. Δημοσιογράφοι, παρουσιαστές και ίνφλουενσερζ σα πλανόδιοι μικροπωλητές στο πανηγύρι της Αγίας Κυριακής στην Αμφιθέα προσπαθούν να πουλήσουν κανα βρακί παραπάνω, μια που γιορτάζει η χάρη της, στις 7 Ιουλίου…
Συγγνώμη, αδέλφια, αλλά νιώθω αυτό το αίσθημα της αδικίας πάλι γύρω μου. Το γεγονός ότι αυτό το άδικο φωλιάζει στη σκιά του σωστού και του πολιτικά ορθού δεν το διορθώνει. «Μέτρον άριστον», έλεγαν οι αρχαίοι κι εμείς ως λαός φημιζόμαστε για δύο χαρακτηριστικά στο DNA μας: Την έλλειψη μέτρου και τη διχόνοια με κάθε αφορμή. Ψυχραιμία, λοιπόν και ας σταματήσουμε να «κυνηγάμε μάγισσες». Αυτή η κοινωνία, αυτή η τηλεόραση και αυτή η Δημόσια Σφαίρα θα εξελιχθούν και θα γίνουν καλύτερες, χωρίς να χρειάζεται να «καεί» κάποιος στην πυρά, παραμόνο να αφεθεί στη λήθη του σκοταδιού του. Διαφορετικά, βιώνουμε την άλλη όψη του ίδιου σκοταδιού…
Κουιζάρα
Και φύγαμε για την Κουιζάρα μας, αδέλφια:
Ποιά παρουσιάστρια «βάζει λόγια» στους συνεργάτες της, ώστε να «αγαπούν» μόνον αυτή και να μισιούνται μεταξύ τους, μιλά άσχημα στους τεχνικούς και ζητά απ’τα «υψηλά κονέ» της να συμμορφώσουν όποιον πανελίστα αρθρώνει λόγο εναντίον της από εκπομπές του ίδιου καναλιού;
Αναρωτήθηκα στο ραδιόφωνο μεσοβδόμαδα, πόσο δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα, αδέλφια μου… Ποιός να μου τό ‘λεγε ότι θα αναπολήσω την ερώτηση: «Τι φαγητό έχουμε σήμερα;» Πόσο καιρό έχω να την ξεστομίσω σε κάποιον και πόσο ακόμη θα μου πάρει, άραγε… Αν ποτέ την επαναλάβω. Όχι τίποτα, αλλά τότε, όχι μόνο δεν εκτιμούσα την αξία της ερώτησης, ή την πολυτέλεια να την απευθύνεις, αλλά ήμουν και έτοιμος να ξενερώσω με οποιαδήποτε απάντηση δεν ανταποκρινόταν στο τι είχα όρεξη να φάω… Τρομάρα μου. Πού νά ‘ξερα ότι μια μέρα θα έδινα το «βασίλειό μου» για ένα πιάτο γεμιστά που φτιάχτηκαν ως «τσουκάλι» για το σπίτι. Να ξεζουμίζετε τις στιγμές με τους αγαπημένους σας και να μη θεωρείτε τίποτα δεδομένο, αδέλφια μου. Σας περιμένω στο ColourDay Festival να περάσουμε τέλεια γεμίζοντας όλη την Ελλάδα, χρώμα. Love Yourself, Find Your Colour.
Κλείνω με τραγούδι καλοκαιρινού Πιτσπάρτυ 90s, αφιερωμένο από Ριφιφί, «Ερωτική Εξομολόγηση» και τα λέμε την Τετάρτη με τα #Reminder μας:
Discussion about this post