Ο Πρόεδρος του ΟΦΕΙ προλογίζει το κείμενο του εκτροφέα από τον Έβρο Βλάσση Βλασακούδη για την εκτροφή του Ελληνικού Ιχνηλάτη.
Ο Βλάσσης Βλασακούδης μας εντυπωσίασε στη 2η Πανελλήνια Έκθεση Μορφολογίας του ΟΦΕΙ που έγινε στην Αθήνα. Δεν δίστασε να κάνει πάνω από 2000 χιλιόμετρα με τον αείμνηστο φίλο και συνεργάτη του Βαγγέλη Τσερτσενέ και να παρουσιάσει στην έκθεση, 7 εξαίρετους Ελληνικούς Ιχνηλάτες. Δεν είχαμε την ευκαιρία, τότε, να μιλήσουμε πολύ. Καταλάβαμε όμως όλοι πως ο Βλασακούδης δεν είναι ένας απλός εκτροφέας Ε.Ι., αλλά καλά οργανωμένος με πρόγραμμα και σύστημα εκτροφής και στόχους τη βελτίωση των σκυλιών του, τόσο μορφολογικά όσο και εργασιακά.
Στην 5η Έκθεσή μας που έγινε στην Καβάλα, «έκλεψε» κυριολεκτικά την εκδήλωση με τους 6 ιχνηλάτες που κατέβασε και χαρακτηρίστηκαν από τον αυστηρό Γκόπη «ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΙ». Στη συζήτησή μας όμως ο κ. Γκόπης δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για τη δουλειά που κάνουν ο Βλασακούδης και ο Βαγγέλης.Μου δήλωσε δε το εξής χαρακτηριστικό:
«ΕΔΩ ΠΑΝΩ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΥΟ ΦΥΛΑΝΕ ΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ»
Τώρα, δυστυχώς ο Βαγγέλης έφυγε. Μεγάλη απώλεια για τον Όμιλο και τον Ελληνικό Ιχνηλάτη.Και μεγαλύτερη φυσικά για το φίλο του το Βλάσση.Πιστεύω ότι ο Βλασακούδης συνεχίζει την εκτροφή του και την όλη προσπάθεια όπως την είχαν σχεδιάσει και την είχαν δρομολογήσει με τον εξαιρετικό φίλο το Βαγγέλη Τσερτσενέ.Του ευχόμαστε μεγάλες επιτυχίες.
Τον ευχαριστώ που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και μας έστειλε τις απόψεις του για τον Ε.Ι. που θα διαβάσετε παρακάτω.
Μου ζητήθηκε από τον πρόεδρο του Ομίλου μας, κ. Δημήτρη Βαβουράκη, να γράψω λίγα λόγια για την εκτροφή των Ελληνικών Ιχνηλατών, που ξεκίνησα πριν από 16 χρόνια, μαζί με τον κτηνίατρο Βαγγέλη Τσερτσενέ, αδελφικό μου φίλο που έχασα πρόσφατα.
Οσον αφορά στο παρελθόν της μορφολογίας του Ελληνικού Ιχνηλάτη σε σχέση με την εκτροφή, εν γνώσει μου σας γράφω λίγα λόγια. Και αυτό γιατί πιστεύω πως βρισκόμαστε σε πολύ καλύτερη μορφολογία σε σχέση με τα σκυλιά που βλέπαμε με τον Βαγγέλη πριν από 16 χρόνια. Η μορφολογική βελτίωση των σκύλων, είναι ένα ζήτημα που το χειριστήκαμε και οι δύο πολύ αυστηρά. Αν κάποιο σκυλί είχε ελαττώματα, δεν προσπαθούσαμε μέσα από ζευγαρώματα να το βελτιώσουμε, αλλά το αποκλείαμε αυτομάτως από την εκτροφή μας. Κι αυτό γιατί πρωτίστως θέλαμε να έχουμε στην κατοχή μας Ελληνικούς Ιχνηλάτες μέσα στο μορφολογικό standard της φυλής και εν συνεχεία να κυνηγούν. Γιατί μπορούμε να βρούμε και ημίαιμα που κυνηγούν, αλλά τα συγκεκριμένα σκυλιά δεν λέγονται «Ελληνικοί Ιχνηλάτες».
Το ίδιο κάναμε και στον τρόπο εργασίας. Αν, για παράδειγμα, είχαμε ένα σκυλί που δεν γαύγιζε καθόλου στον ντορό, δεν το βάζαμε να ζευγαρώσει με ένα που γαύγιζε στον ντορό. Κι αυτό γιατί κάτι τέτοιο είναι δίκοπο μαχαίρι: Σε μια γέννα μπορούσαμε να παίρναμε σκυλιά που θα γαύγιζαν στο ντορό, αλλά στη συνέχεια να μας έδιναν απογόνους που δεν γαύγιζαν. Αυτομάτως και αυτό το σκυλί το αποκλείαμε από την εκτροφή. Μ’ αυτή τη λογική -την λογική του «κλαδέματος», όπως την έλεγε ο Βαγγέλης», φτάσαμε σ’ αυτό το επίπεδο την εκτροφή μας.
Οσον αφορά στο εργασιακό κομμάτι των Ελληνικών Ιχνηλατών που διαθέτω και μετά από 16 έτη εκτροφής, αναπαραγωγής και ζευγαρωμάτων, καταλήγω στα εξής συμπεράσματα που έχουν να κάνουν με (α) τους σκύλους που γαυγίζουν στον ντορό και (β) σε σκύλους που γαυγίζουν ελάχιστα στο ντορό. Η πρώτη κατηγορία είναι σκυλιά, ικανά να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις ιχνηλατώντας κάνοντας το αλώνι, να μην χάνουν τα ίχνη του λαγού μέχρι το γιατάκι, αλλά να υστερούν σε σχέση με τα άλλα σκυλιά στο ξεφώλιασμα. Να έχουν την καταδίωξη που έχουν και τα άλλα, αλλά να υστερούν στην αίσθηση του θηράματος στο ξεφώλιασμα. Η δεύτερη κατηγορία περιέχει σκυλιά που ναι μεν δεν μπορούν να προχωρήσουν τόσο καλά τον ντορό σε μακρινές αποστάσεις, όπως τα προηγούμενα, αλλά είναι καλύτεροι ξεφωλιαστές έχοντας μεγαλύτερη αίσθηση στο θήραμα. Υστερούν όμως πάρα πολύ στις μεγάλες αποστάσεις του λαγού (π.χ. 1 χιλιομέτρου).
Για τη δίωξη, αυτό που έχω να πω είναι πως τα δικά μου σκυλιά διώκουν κατά πολύ τον λαγό (φτάνοντας συχνά τις 2 ώρες) και πιεστικά για το θήραμα. Τα δουλεύω σε αγέλη, καθώς μ’ αρέσει να κυνηγώ με έως 8 άτομα Ελληνικών Ιχνηλατών. Φροντίζω όμως μέσα στην αγέλη να υπάρχουν σκυλιά που κουβαλούν μακριά ντορό, γαυγίζουν στον ντορό καθώς και σκυλιά που είναι καλοί ξεφωλιαστές. Όσον αφορά στη δίωξη, δεν θα αναφερθώ περαιτέρω, καθώς και τα δύο σκυλιά -με τον τρόπο που τα χωρίζω εργασιακά- είναι το ίδιο αποτελεσματικά.
Επειδή όμως έχω συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις μορφολογίας και οι Ιχνηλάτες μου έχουν πάρει τις περισσότερες φορές πολύ καλές κριτικές, πράγμα που σημαίνει πως ανταποκρίνονται πλήρως στο standard της φυλής, δεν στέκομαι στη μορφολογία των σκύλων μου, στην παρούσα φάση, και ασχολούμαι ιδιαίτερα με το εργασιακό κομμάτι.
Ένα ακόμη μεγάλο κεφάλαιο στους Ελληνικούς Ιχνηλάτες, είναι το θέμα της υπακοής τους. Προσωπικά, θεωρώ πως τίθεται θέμα αρχηγίας. Αν η αγέλη καταλάβει ότι ο αρχηγός της είναι το αφεντικό τους, τότε όλοι οι σκύλοι θα υπακούσουν απόλυτα. Αν όμως κρίνεται θέμα αρχηγίας της αγέλης, τότε έχουμε παραδείγματα ανυπάκουων σκύλων που επιδιώκουν να πάρουν εκείνοι τα σκήπτρα της αρχηγίας.
Τέλος, όσον αφορά στο μέλλον της εκτροφής, το μόνο που έχω να πω είναι πως το μέλλον έρχεται μέσα από τα κουτάβια. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση αποκτώντας κουτάβια, να οπισθοδρομούμε: Τα κουτάβια πρέπει να είναι ισάξια με τον πατέρα και τη μητέρα τους ή και ανώτερα από αυτούς. Αν όμως βγαίνουν χειρότερα, τότε η εκτροφή κάπου δεν πάει καλά…
Με εκτίμηση,
Βλάσης Βλασακούδης
